Τώρα είναι 12:16 pm 28 03 2024

12/12/90 Αλήκο. Ημέρα αντίστασης κατά της δικτατορίας

Η ανάρτηση θέματος στην παρούσα ενότητα θα γίνεται μόνον κατόπιν ενημέρωσης των διαχειριστών.

12/12/90 Αλήκο. Ημέρα αντίστασης κατά της δικτατορίας

Δημοσίευσηαπό Νεολαια » 18:52 pm 14 12 2006

Ήταν 12/12/90, τότε που οι Θυμιος Μάσιος, Αηδόνης Ράφτης, Θανάσης Κότσης και Βαγγέλης Μήτρου( οι 3 από τ' Αλήκου, ο ένας από τη Γέρμα) αποφάσισαν να περάσουν τα συρματοπλέγματα των συνόρων.Όμως λίγα μέτρα πριν φθάσουν εκεί, εντοπίστηκαν και σκοτώθηκαν από τους φαντάρους του συνοριακού φυλάκιου.
Απαγορεύτηκε στους συγγενείς να πλησιάσουν στα παιδιά τους και να τα πάρουν από το μέρος που τα σκότωσαν.
Τότε κάτοικοι από το χωριό Αλήκο και των γύρω χωριών, με τσεκούρια και άλλα αντικείμενα ξεκίνησαν για το χωριό Σκάλα.
Οι δυνάμεις του στρατού βλέποντας τους δεκάδες αγριεμένους ανθρώπους να διαδηλώνουν εναντίον τους, οπισθοχώρησαν και επέτρεψαν στους συγγενείς να πάρουν τα άψυχα κορμιά των νέων.
Την άλλη μέρα, όλος ο Βούρκος ξεκίνησε να διαμαρτυρηθεί προς την πόλη των Αγίων Σαράντα.
Στη Γκιάστα συγκρούσθηκαν άγρια από με τα σώματα του στρατού και της αστυνομίας τα οποία είχαν διαδόσει παντού πως " Οι κάτοικοι του Αλήκου θέλουν να καταστρέψουν την πόλη.
Πίσω από αυτούς κρύβεται ο ταξικός και εξωτερικός εχθρός".

Εκεί πληγώθηκε και ο Δημήτρης Μάνος, ο οποίος κρατούσε στους ώμους του το άψυχο σώμα ενός από των παιδιών.
Ο δρόμος δεν άνοιξε και οι κάτοικοι γύρισαν ξανά σπιτιά τους .
10 χρόνια μετά, ο τότε πρωθυπουργός της Αλβανίας Σαλί Μπερίσα κύρηξε αυτή τη μέρα, ημέρα κατά της Δικτατορίας και τα παιδιά Μάρτυρες της Δημοκρατίας.
Στις 12 Δεκεμβρίου 2006 στο χωριό Αλήκο των Αγίων Σαράντα, πλήθος κόσμου τίμησε τους 4 αδικοχαμένους νέους του Βούρκου, σύμβολα του αγώνα κατά της δικτατορίας.
Κατατέθηκαν στεφάνια στο μνημείο τους από τον Πρόεδρο του ΚΕΑΔ Ευάγγελο Ντούλε, το Γενικό Πρόξενο Αργυροκάστρου κ. Χρήστο Μαντέλο, από τον πρόεδρο της Ομόνοιας κ. Γιάννη Γιάννη,.
Επίσης στεφάνι κτέθεσαν εκπρόσωποι του Δημοκρατικού και Σοσσιαλιστικού Κόμματος καθώς και εκπρόσωποι της ΟΣΕΒ " Ο Άγιος Κοσμάς" και Νεολαίας Βορειοηπειρωτών.
Άβαταρ μέλους
Νεολαια
Site Owner
Site Owner
 
Δημοσιεύσεις: 370
Εγγραφή: 17:50 pm 23 12 2005

Δημοσίευσηαπό natassa » 10:54 am 16 12 2006

Συγκινήθηκα...τα θυμάμαι όλα αυτά...
Ο Μπερίσα αναγνώρισε τον αγώνα αυτών των παλικαριών...μπράβο του.
Δεν έχω λόγια.
natassa
Μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 39
Εγγραφή: 16:19 pm 26 10 2006
Τοποθεσία: ATHINA

Re: 12/12/90 Αλήκο. Ημέρα αντίστασης κατά της δικτατορίας

Δημοσίευσηαπό Νεολαια » 19:50 pm 16 12 2006

Νεολαια έγραψε:Ήταν 12/12/90, τότε που οι Θυμιος Μάσιος, Αηδόνης Ράφτης, Θανάσης Κότσης και Βαγγέλης Μήτρου( οι 3 από τ' Αλήκου, ο ένας από τη Γέρμα) αποφάσισαν να περάσουν τα συρματοπλέγματα των συνόρων.
Εικόνα
Όμως λίγα μέτρα πριν φθάσουν εκεί, εντοπίστηκαν και σκοτώθηκαν από τους φαντάρους του συνοριακού φυλάκιου.
Απαγορεύτηκε στους συγγενείς να πλησιάσουν στα παιδιά τους και να τα πάρουν από το μέρος που τα σκότωσαν.
Τότε κάτοικοι από το χωριό Αλήκο και των γύρω χωριών, με τσεκούρια και άλλα αντικείμενα ξεκίνησαν για το χωριό Σκάλα.
Οι δυνάμεις του στρατού βλέποντας τους δεκάδες αγριεμένους ανθρώπους να διαδηλώνουν εναντίον τους, οπισθοχώρησαν και επέτρεψαν στους συγγενείς να πάρουν τα άψυχα κορμιά των νέων.
Την άλλη μέρα, όλος ο Βούρκος ξεκίνησε να διαμαρτυρηθεί προς την πόλη των Αγίων Σαράντα.
Στη Γκιάστα συγκρούσθηκαν άγρια από με τα σώματα του στρατού και της αστυνομίας τα οποία είχαν διαδόσει παντού πως " Οι κάτοικοι του Αλήκου θέλουν να καταστρέψουν την πόλη.
Πίσω από αυτούς κρύβεται ο ταξικός και εξωτερικός εχθρός".

Εκεί πληγώθηκε και ο Δημήτρης Μάνος, ο οποίος κρατούσε στους ώμους του το άψυχο σώμα ενός από των παιδιών.
Ο δρόμος δεν άνοιξε και οι κάτοικοι γύρισαν ξανά σπιτιά τους .
10 χρόνια μετά, ο τότε πρωθυπουργός της Αλβανίας Σαλί Μπερίσα κύρηξε αυτή τη μέρα, ημέρα κατά της Δικτατορίας και τα παιδιά Μάρτυρες της Δημοκρατίας.
Στις 12 Δεκεμβρίου 2006 στο χωριό Αλήκο των Αγίων Σαράντα, πλήθος κόσμου τίμησε τους 4 αδικοχαμένους νέους του Βούρκου, σύμβολα του αγώνα κατά της δικτατορίας.
Εικόνα
Κατατέθηκαν στεφάνια στο μνημείο τους από τον Πρόεδρο του ΚΕΑΔ Ευάγγελο Ντούλε, το Γενικό Πρόξενο Αργυροκάστρου κ. Χρήστο Μαντέλο, από τον πρόεδρο της Ομόνοιας κ. Γιάννη Γιάννη,.
Επίσης στεφάνι κτέθεσαν εκπρόσωποι του Δημοκρατικού και Σοσσιαλιστικού Κόμματος καθώς και εκπρόσωποι της ΟΣΕΒ " Ο Άγιος Κοσμάς" και Νεολαίας Βορειοηπειρωτών.

Εικόνα
Άβαταρ μέλους
Νεολαια
Site Owner
Site Owner
 
Δημοσιεύσεις: 370
Εγγραφή: 17:50 pm 23 12 2005

Δημοσίευσηαπό butrinti » 20:21 pm 18 12 2006

Ολα αυτα το 1990,μακαρι να ξυπναγαμε πιο νωρις! μπραβο σε αυτα τα παιδια,και σε ολους που δωσαν την ψυχη τους για την πτωση του κομουνιζμου.
VENI,VIDI,VICI
Άβαταρ μέλους
butrinti
Τακτικό μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 121
Εγγραφή: 11:29 am 17 04 2006
Τοποθεσία: AG.SARANDA

Δημοσίευσηαπό priest » 01:24 am 11 03 2007

Η εξέγερση του Αλύκου, το αποκορύφωμα του αγώνα κατά της δικτατορίας

Ομιλία του προέδρου της Νεολαίας της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, κ. Λεωνίδα Παππά στην εκδήλωση για την 15η επέτειο της ημέρας εκείνης
:

“ Δεν ξέρω γιατί ο Ζαφειράτης επέμενε να κάνω εγώ την εισήγηση, γιατί ούτε κλίση έχω στο να φιλολογώ, αλλά ούτε και η επιστημονική μου κατάρτιση με βοηθά καθώς προέρχομαι από το χώρο των επιστημών. Δέχτηκα όμως να παρουσιάσω το θέμα, γιατί τις συγκλονιστικές στιγμές του 1990 τις έζησα στιγμή – στιγμή, αλλά και γιατί ο Αηδώνης, ο νεότερος από τα τέσσερα θύματα του Αλύκου που άφησαν την τελευταία πνοή τους στα ελληνοαλβανικά σύνορα στο Τσιφλίκι, ήταν ο συμμαθητής μου που καθόμασταν στο ίδιο θρανίο.
Αποφάσισα λοιπόν, να σταθώ κυρίως στην περιγραφή των γεγονότων, γιατί μόνο έτσι δικαιολογούμαι να ομιλώ σε ένα ακροατήριο όπου οι περισσότεροι ψήθηκαν μέσα στη δικτατορία, ενώ εγώ μόλις που πρόλαβα να τη δω.

Αλύκο, 11 Δεκεμβρίου 1990.
Ήταν το διάλλειμα της δεύτερης ώρας του σχολείου όταν μάθαμε ότι τέσσερα παιδιά από το Αλύκο τα σκότωσαν στα σύνορα. Πριν να χτυπήσει το κουδούνι για την τρίτη ώρα όλοι οι μαθητές βρεθήκαμε στην πλατεία του χωριού. Όσο περνούσε η ώρα μαζεύονταν πολύς κόσμος κι από τα γύρω χωριά. Πιο απερίγραπτο, πιο σαστισμένο όχλο, ούτε είδα ούτε πιστεύω ότι θα δω στη ζωή μου. Δεν θυμάμαι καθόλου τις κουβέντες, τις καρυγές και τις κατάρες που ακούγονταν. Θυμάμαι όμως πολύ καλά τις εκφράσεις των ανθρώπων αυτών και τις βλέπω ακόμη μπροστά μου.
Κατά το μεσημέρι, χωρίς να γίνει κάποια συνεννόηση ή να παρθεί κάποια απόφαση, οι τραγικοί γονείς μαζί με μια ομάδα ανθρώπων ξεκίνησαν με τα πόδια προς την κατεύθυνση των συνόρων, στη συνέχεια ακολούθησαν κι άλλοι. Το Τσιφλίκι απέχει απ’ το χωριό περίπου δέκα ώρες με τα πόδια. Στο δημόσιο δρόμο κάτω από το Μαραφέντι στήσαμε μπλόκο. Σταματούσαμε κάθε αυτοκίνητο που περνούσε και το καταλαμβάναμε. Όσοι οδηγοί δεν δέχονταν να έρθουν μαζί μας, το αυτοκίνητο το οδηγούσαν δικά μας παιδιά, αφού πρώτα γεμίζαμε την καρότσα με πέτρες για την συμπλοκή που θα ακολουθούσε.
Οι συνοριοφύλακες φοβούμενοι την ανεξέλεγκτη κατάσταση, με ένα μαινόμενο πλήθος να φτάνει σ’αυτούς, αποφάσισαν αντί να μας περιμένουν στα σύνορα, να φέρουν τα άψυχα σώματα των παιδιών στα ενδότερα. Μετά το Μπουγάζι αντικρύσαμε το αυτοκίνητο, που έφερε στην καρότσα τα τέσσερα πτώματα τυλιγμένα σε στρατιωτικές κουβέρτες. Ο οδηγός του, φοβούμενος το λιντσάρισμα, παράτησε το αυτοκίνητο μεσοδρομίς κι έτρεξε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ίσως αυτές να ήταν και οι οδηγίες που είχε. Τις σκηνές που ακολούθησαν μπορείτε να τις φανταστείτε.
Υπήρχε ένα δίλλημα, αν θα έπρεπε να συνεχίσουμε την πορεία μαςπρος τα σύνορα ή να συμπαρασταθούμε στους γονείς που ήθελαν να επιστρέψουν στα σπίτια για να τιμήσουν τα νεκρά τους παιδιά. Τελικά αποφασίσαμε να κάνουμε το δεύτερο. Αν η πορεία προς τα σύνορα ήταν τρελή και δύσκολη, η επιστροφή ήταν βουβή και οδυνηρή. Αισθανόμασταν ότι κάτι αφήσαμε στη μέση. Φάνηκε πολύ αυτό όταν φτάσαμε στο Μαραφέντι, όπου οι πιο πολλοί δεν ήθελαν να πάρουν τη στροφή για το Αλύκο, αλλά να συνεχίσου την πορεία προς τους Άγιους Σαράντα, καταστρέφοντας στο δρόμο κάθετι που συμβόλιζε την κομμουνιστική δικτατορία. Τελικά μετά και την επιμονή των γονιών επιστρέψαμε στο χωριό.

Την άλλη μέρα, στις 12 Δεκεμβρίου του 1990 συνέβη κάτι το πρωτοφανές. Περίπου 2000 άνθρωποι από το Αλύκο και τα γύρω χωριά βρέθηκαν στην πλατεία του Αλύκου, κρατώντας στους ώμους τον Θύμιο, τον Θανάση και τον Αηδώνη. Δεν γράφτηκε κάποιο τραγούδι. Γι’ αυτή τη μέρα όμως ταιριάζει απόλυτα ένα κυπριακό τραγούδι που λέει μεταξύ των άλλων: « ... και να χτυπάνε πένθιμα κάθε χωριού καμπάνα, κλαίνε μαζί τρεις μάνες, μαζίτους κι όλη η γη...». Τραγικές φιγούρες εκείνη την ημέρα δεν ήταν μόνο οι φυσικές μανάδες των τριών παιδιών, αλλά πολλές μανάδες του Βούρκου, των Ριζών, της Δρόπολης, της Χιμάρας κι άλλων περιοχών. Κουβαλούσαμε λοιπόν στα τρία φέρετρα, όχι μόνο τα τρία παιδιά από το Αλύκο, αλλά όλα τα αδικοσκοτωμένα παιδιά αυτής της βάρβαρης δικτατορίας, το Βαγγέλη Μήτρο από τη Γέρμα, τον Ηλία Ντάλλα από το Καινούριο, τον Παπουτσή από την Μάλτσιανη, τον Ηλία Μητσινίκο από τη Τσερκοβίτσα, τον Φιλίππη Μπόρο από το Τσαούσι, τον Κλίτωνα Γραβάνη από το Βαγγαλιάτι, το Θωμά Μπότα από τη Βόδριστα, τον Κόκολη από τη Φράστανη κ.α.
Στα 45 χρόνια της δικτατορίας υπήρξαν πολλοί αντιφρονούντες. Ήταν όμως η πρώτη μαζική αντίδραση κατά του καθεστώτος σε όλη την Αλβανία. Είχαν προηγηθεί βέβαια οι καταλήψεις των ξένων πρεσβειών στα Τίρανα και η εξέγερση των φοιτητών. Δεν ήταν όμως το ίδιο. Όχι ως προς το μέγεθος και την έκταση, αλλά ως προς το περιεχόμενο. Οι πρώτοι πήγαν με τη σκέψη να απομακρυνθούν από τη χώρα και όπου φύγει-φύγει. Οι δεύτεροι, αναγνωρίζοντας την κυβέρνηση, είχαν πέντε-έξι συγκεκριμένα αιτήματα, όπως ελεύθερα πανεπιστήμια, να αλλάξουν το όνομα του Πανεπιστημίου, να συναντηθούν με τον Αλία κλπ. Εμείς δεν ζητούσαμε κάτι από τους δολοφόνους, ο τελικός μας προορισμός ήταν να κάψουμε τα κεντρικά γραφεία του κόμματος στους Αγίους Σαράντα και να ευαισθητοποιήσουμε την κοινή γνώμη για την πτώση της δικτατορίας.

Η πορεία από το Αλύκο στους Αγίους Σαράντα ήταν συγκλονιστική. Σε κάθε χωριό που περνούσαμε, εκτός των άλλων συνθημάτων που ακούγονταν, τους καλούσαμε να ενωθούν μαζί μας με το σύνθημα π.χ. «Μετόχι Μετόχι ενώσου με το Αλύκο». Σε κάθε χωριό οι ίδιες σκηνές. Γυναίκες, άνδρες και νέοι άνθρωποι εντάσσονταν στην πορεία μας. Κάποιοι γονείς όμως, πιο συγκρατημένοι ή διστακτικοί, ούρλιαζαν προσπαθώντας να συγκρατήσουν τα παιδιά τους, θεωρώντας ότι τα χάνουν. Ίσως να ακούγονται υπερβολικά όλα αυτά. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι θα τα λέω στα παιδιά μου και δεν θα με πιστεύουν. Επιτρέψτε μου όμως με δυο λόγια να εξηγήσω σε όσους δεν έζησαν αυτή την δικτατορία ότι ήμασταν άνθρωποι που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε ένα σύστημα χωρίς να έχουμε καθόλου παραστάσεις του υπόλοιπου ελεύθερου κόσμου. Σε ένα καθεστώς που προσπάθησε να αντικαταστήσει το Θεό με το Κόμμα, το «Δόξα τω Θεώ» με το «να ζήσει το Κόμμα», τις θρησκευτικές εορτές με τις επετείους του Κόμματος και του Ενβέρ Χότζα. Θυμάμαι τους δασκάλους από τους Αγίους Σαράνταπου δίδασκαν στη Μέση Γεωπονική Σχολή του Αλύκου, όταν άκουγαν το σύνθημα «Ραμίζ Αλία είσαι δολοφόνος» να βουλώνουν τα αυτιά τους για να μην ακούν.
Το καθεστώς ίσως δεν ήταν και στα πάνω του, μετά τις διαδοχικές πτώσεις των υπολοίπων του ανατολικού μπλοκ, αλλά στην Αλβανία κρατούσε για τα καλά ακόμα. Οι εντολές τους ήταν απόλυτες. Σε καμμία περίπτωση οι διαδηλωτές να μην μπουν στην πόλη. Ο αυχένας στη Γκιάστα ήταν το ιδανικότερο σημείο να μας σταματήσουν. Το μπλόκο αποτελούνταν από το στρατό, την αστυνομία και πολίτες – ζηλωτές του καθεστώτος. Ως έσχατη άμυνα είχαν τοποθετήσει στο βάθος τανκ, στο σημείο του ηλεκτρικού υποσταθμού. Πεντακόσια μέτρα πριν από το μπλόκο, ο τότε βουλευτής Κώστας Καλόγερος μας καλούσε με τη ντουντούκα να επιστρέψουμε πίσω για να μη χυθεί αίμα αδελφικό. Όχι μόνο που δεν σταματήσαμε, αλλά μια ομάδα επιχείρησε να τον συλλάβουν. Η εμπροσθοφυλακή τους ήταν στρατιώτες με κοντάρια ξύλινα. Όταν φτάσαμε κοντά τους στη θέα των ακάλυπτων φερέτρων, τα έχασαν. Ενώ οι αξιωματικοί τους ούρλιαζαν με τις ντουντούκες να μας επιτεθούν, κανένας δεν τολμούσε να σηκώσει χέρι. Οι αστυνομικοί, βλέποντας ότι τους βάλαμε μπροστά, άρχισαν να πυροβολούν στον αέρα. Ακολούθησε μια μάχη με πετροπόλεμο γύρω στα είκοσι λεπτά. Σαν είδαν ότι κερδίζαμε έδαφος, άρχισαν να πυροβολούν πάνω μας με πραγματικά πυρά. Τότε τραυματίστηκε σοβαρά ο Δημήτρης Μάνος. Ακολούθησε ένας πανικός, υποχωρήσαμε,... όχι με την αίσθηση του ηττημένου αλλά του νικητή. Το ξέραμε ότι δεν θα ρίχναμε το καθεστώς εκείνη την ημέρα, αλλά ήταν μια καλή αρχή.
Η 12η Δεκεμβρίου γράφτηκε στην ιστορία, ήταν μια σημαντική μέρα όχι μόνο για τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό, αλλά και για ολόκληρη την Αλβανία...

Ο κ. Ντούλες στον επίλογο της ομιλίας του είπε κάτι πολύ ωραίο: «ας τολμήσουμε για περισσότερο δημοκρατία, ας τολμήσουμε για περισσότερο ελευθερία»
Το είπε πιο ποιητικά ο Ανδρέας Κάλβος: «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» ”
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
ΚΑΙ Η ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Άβαταρ μέλους
priest
Τακτικό μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 560
Εγγραφή: 18:06 pm 07 06 2006
Τοποθεσία: ΦΟΙΝΙΚΗ


Επιστροφή στο Ανακοινώσεις της Νεολαίας Βορειοηπειρωτών

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 12 επισκέπτες

cron

Μέλη σε σύνδεση

Συνολικά υπάρχουν 12 μέλη συνδεδεμένα: 0 εγγεγραμμένο, 0 κανένας με απόκρυψη και 12 επισκέπτες (με βάση ενεργά μέλη που έχουν συνδεθεί τα τελευταία 5 λεπτά)
Περισσότερα μέλη σε σύνδεση 342 την 02:14 am 20 11 2019

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 12 επισκέπτες

Login Form