Επίσκεψη Παντούλα και Νιώτη στη Βόρειο Ήπειρο

[priest 2]

Ενδιάμεσα των Εορτών Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς οι Βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Μιχάλης Παντούλας (Ιωαννίνων) και Γρηγόρης Νιώτης (Β' Πειραιά) επισκέφθηκαν για ένα διήμερο το χώρο της Βορείου Ηπείρου. Πήγαν κυρίως στη Λειβαδιά και στο Αλύκο, στις πόλεις των Αγίων Σαράντα και του Αργυροκάστρου και κατέληξαν στην δυσπρόσιτη Πολύτσανη.
Οι Ελλαδίτες Βουλευτές είδαν και άκουσαν από κοντά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι που παρέμειναν στα πάτρια εδάφη, ταγμένοι να φυλάνε Θερμοπύλες.
Πληροφορίες λένε ότι οι πολιτικοί αυτοί θα αναλάβουν πρωτοβουλίες ωστέ να φέρουν στην Βουλή των Ελλήνων, σε πιο συχνή βάση, τα ζητήματα που αφορούν την κατάσταση στην ιδιαίτερη πατρίδα και προτάσεις για την επίλυση τους.
Ήδη για τον Παντούλα είναι ένα από τα βασικότερα αντικείμενα που έχει στρέψει την προσοχή του, εδώ και πολύ καιρό.

Αν κάποιος γνωρίζει περισσότερα πράματα και θέλει να τα μοιραστεί μαζί μας ας τα γράψει.
Θα παρακαλούσα όμως να μην εξευτελιστεί το θέμα πάλι χωρίς λόγο.

[epgiorgos82]

[priest 2]

Ευχαριστώ που με παρέπεμψες σε άλλο φόρουμ Γιώργο, πιο ενημερωμένο, αλλά περισσότερο αναπαράγει κόντρες και πάθη, που καλό θα ήταν να μην μεταφερθούν εκ νέου και εδώ.
Γι΄αυτό και πήρα την πρωτοβουλία να μεταφέρω την ουσία του πράγματος:


Περνώντας τα σύνορα καταλάβαινες απ το τοπίο και απ την αγριάδα της φύσης πως είχες αλλάξει χώρα, μετά από μιάμιση ώρα ταξίδι περίπου φτάνοντας στον πρώτο προορισμό του ταξιδιού βρεθήκαμε στη Λιβαδειά όπου μας περίμεναν τα πρώτα φιλικά πρόσωπα με ένα χαμόγελο μας άνοιξαν την καρδιά τους και σαν επακόλουθο και τα σπίτια τους ποτίζοντας μας με δεκάδες συζητήσεις και προβλήματα που περιμένουν λύσεις, μας μιλούσαν για τους δρόμους που έπρεπε να φτιαχτούν και πραγματικά δεν μας φαινόταν σαν κάτι ξένο μιας και πριν λίγα λεπτά τον ταξιδέψαμε αυτό τον δρόμο, απ το Μαυρομάτη μέχρι τη Λειβαδιά και ένιωθες σαν να πέρναγες μέσα από μία τρικυμία καθώς το αμάξι πέρναγε πάνω απ τις γούρνες του χωματόδρομου(δεν υπάρχει κανένα δήθεν εδώ, ζούμε τα προβλήματα στην πηγή τους, όχι πίσω από ένα απρόσωπο γραφείο και ένα ακουστικό τηλεφώνου) η γαλανόλευκη που κυμάτιζε στο κέντρο του χορίου μας γέμιζε θάρρος και πείσμα να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό, αλλά πάντα ο Ηπειρώτης δεν πτοείτε και ποτέ δεν τα βάζει κάτω ακόμη και στην πιο δύσκολη στιγμή, τη λύση στην περίπτωση μας για να απαλύνει τη βαριά μελαγχολική ατμόσφαιρα που προκάλεσε η συζήτηση την έδωσε ο Ηπειρώτης φίλος Μιχάλης Παντούλας ξεκινώντας ένα χαρμόσυνο δημοτικό τραγούδι, σε λίγο όλοι τραγούδησαν και γίναμε μια παρέα.

Δεύτερη στάση Αλύκο, δίπλα απ το μνημείο των ηρώων-μαρτύρων της Δημοκρατίας μας περίμεναν οι τοπικοί φορείς, ξανά η γαλανόλευκη κυμάτιζε στο παλαιωμένο κτήριο της επαρχίας, πέραν της πάγιας απαίτησης τον κατοίκων για υποδομές, δρόμους κλπ ένα ιδιάζον πρόβλημα ανέκυψε σχετικά με το κτηματολόγιο της περιοχής “Μας παίρνουν τη γη μας είπαν!” η συζήτηση κράτησε αρκετά μας παρέθεσαν χάρτες και έγγραφα και ένα ποτήρι ποτό απ τον έπαρχο για να μας ζεστάνει στην κρύα αίθουσα της επαρχίας.
Καθώς έπεφτε ο ήλιος φτάσαμε Αγ.Σαράντα προλάβαμε να δούμε την πανέμορφη δύση του ηλίου καθώς ο ήλιος πνιγότανε κάπου στην απέραντη θάλασσα στο μυαλό μας ακόμη έπλεαν οι κουβέντες και οι προβληματισμοί τον χωριανών, κουβέντες τις οποίες αναπαράγαμε σε όλη τη διαδρομή, εκεί αποχώρισα απ την παρέα για να κυκλοφορήσω στην πόλη μου, να δω το σπίτι μου, να συναντήσω τους παιδικούς μου φίλους.

Το επόμενο πρωί μας βρήκε στο αρχοντικό Αργυρόκαστρο με τα πλακόστρωτα και τα κλασικά σπίτια μαζί με τους τοπικούς εκπροσώπους του Ελληνισμού βαδίσαμε προς το Προξενείο, ο πρόξενος μας υποδέχτηκε και μας έβαλε στο χώρο του ένας νέος κύκλος συζητήσεων ξεκίνησε και με νέα προβλήματα που περιμένουν λύσεις αλλά και με μία εκτενή αναφορά για τα θέματα που τέθηκαν στις περιοχές που ήδη περάσαμε, με συγκίνησε αφάνταστα μια ιστορία του πρόξενου για ένα μικρό παιδάκι στο Κάστρο, στην ερώτηση του πρόξενου “Τι δώρο θέλεις να σου φέρει ο Άγιος Βασίλης” και η απάντηση του μικρού(έσπαγε κόκαλα)“Ένα σχολειό θέλουμε(το Ελληνικό δημοτικό σχολείο συστεγάζεται με Αλβανικό λύκειο) γιατί κάθε φορά που γίνετε αγώνας ανάμεσα σε Ελλάδα-Αλβανία τρώμε πολύ ξύλο κύριε, πολύ ξύλο!”.
Στη βεράντα του προξενείου κυμάτιζε η γαλανόλευκη και με την υπέροχη θέα που υπάρχει από κει ένιωθες σαν να σκέπαζε όλη την γραφική πόλη, περνώντας απ το Κάστρο δεν θα μπορούσαμε να μην περάσουμε απ τη Μητρόπολη, όπου μας περίμενε ο φιλικός Μητροπολίτης και μας παρέθεσε και αυτός τα προβλήματα της επικράτειας του, σε τηλεφωνική σύνδεση ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος μας έδωσε την ευχή του.

Επόμενη στάση το μακρινό Πογώνι(Πολύτσανη) στο οποίο είχε σχεδόν έρθει όλο το χωριό να μας συναντήσει να μας γνωρίσει και να μας ευχαριστήσει!!! Επειδή πήγαμε να τους συναντήσουμε!! Βλέπεις πολλοί άλλοι “πατριώτες” βαριούνται και κουράζονται να πάνε στο ορεινό Πογώνι.
Ο παπάς του χωριού μας ξενάγησε στην εκκλησία του χωριού, μας έκαναν το τραπέζι και η ζεστασιά που προκαλούσε η φιλικότητα τους δεν μπορεί να συγκριθεί με τη ζεστασιά που προκαλούσε η παλιά ξύλινη σόμπα, η χαρά έφτασε στην αποκορύφωση με την αυτοσχέδια μουσική μπάντα που είχαν φτιάξει για να μας τραγουδήσουν, εκεί δεν υπήρχαν επίσημοι και ανεπίσημοι καλεσμένοι πάρα μόνο φίλοι και αδέρφια, ο παπάς παρήγγειλε το τραγούδι Μωρέ παπά δεληπαπά και τραβώντας το χορό μας έβαλε όλους μέσα(το μόνο μου παράπονο είναι πως δεν μου παίξανε το Μια κοπέλα στο Πογώνι!), το αποκορύφωμα της συγκίνησης για μας ήταν όταν μικρά παιδάκια άρχισαν να μας απαγγέλλουν ποιήματα για την Ελλάδα, εκεί πρόσεξα τα μάτια του Γρηγόρη Νιώτης που είχαν βουρκώσει.


Με σεβασμό,
Άρης Κατσαλίδας.

[Dervitsiotis]

Όχι άλλα δάκρυα... όχι άλλη επίδειξη πόνου καρδιάς... όχι άλλα λόγια... όχι άλλα μοιρολόγια...
18 χρόνια περιμένουμε ΕΡΓΑ... ΠΡΑΞΕΙΣ... ΜΕΛΛΟΝ...
Η ΒΗ είναι ακόμη ζωντανή, ζει και θα βασιλέψει... με ή χωρίς εσάς…
Πλέον πρέπει να μάθετε να ακολουθείτε… αγαπητοί Ελλαδίτες πολιτευτές… γιατί 18 χρόνια αποτύχατε να είστε οδηγητές μας προς ένα βιώσιμο μέλλον…

Υ.Γ.1. Ο Μιχάλης είναι από τους λίγους που βοηθούσαν (18 χρόνια στα Γιάννενα ξέρω από πρώτο χέρι) πριν γίνει βουλευτής και αξίζει τον σεβασμό και την συμπάθεια όλων μας, αλλά Μιχάλη, είναι καιρός να γίνουν πραγματικά και ΤΟΛΜΗΡΑ βήματα... είναι καιρός να ξεκαθαρίσουμε στους αλβανούς ότι εμείς θα είμαστε ΕΙΤΕ το σκαλοπάτι τους προς την Ευρώπη ΕΙΤΕ το μεγαλύτερο εμπόδιο τους σε αυτόν τον δρόμο…

Υ.Γ.2. Τώρα είναι καιρός να δείξουν έργο όλοι τους και όχι να κλαίνε πάνω στον τάφο μας... ας αφήσουν τα μοιρολόγια για τις επετείους των χαμένων πατρίδων... εμείς ζούμε και παλεύουμε... και θα νικήσουμε...

Υ.Γ.3. Αγαπητέ Άρη, η κατάσταση που περιγράφεις δεν είναι καμιά ανακάλυψη... και τα προβλήματα που περιγράφεις είναι αυτά που φαίνονται στον επισκέπτη... ΔΕΝ μπορείτε να καταλάβετε τον πόνο και την ταλαιπωρία των ηρώων που ζουν ακόμη εκεί... ΔΕΝ περιγράφεται η καθημερινότητα του να είσαι και να δηλώνεις Έλλην στην Αλβανία… Έλλην χωρίς ΕΛΠΙΔΑ!!!

Μετά τιμής και λύπης

[CRAVEN]

Αγαπητέ Δερβιτσιώτη μετά τιμής (και αυτό δεν είναι καθόλου ειρωνικό, μιας και διάφοροι εμπαθείς θα σπεύσουν να το κρίνουν όπως κάνουν κατά κόρων τον τελευταίο καιρό, έχω αναγνώστες τώρα τελευταία και αυτό πολύ με χαροποεί) σου απαντάω.
Σε γνώρισα κυρίως απ τα γραπτά σου τα οποία ομολογουμένως ως επί το πλείστον θαύμασα, σίγουρα απ την ολιγόλεπτη (ωρη) συνάντηση μας δεν μπόρεσε να εξωτερικευθεί ο χαρακτήρας του δικτυακού Δέρβι, όπως θα συνέβαινε και σε μένα.

Οφείλω να ομολογήσω πως είναι άτοπη η τοποθέτηση σου, τουλάχιστον όσων αφορά στο πρόσωπο μου. Αν σκεφτείς πως μέχρι τα 18 μου έμεινα στους Αγ.Σαράντα όπου αποφοίτησα (λύκειο) και πηγαινοερχόμουν Σαράντι-Λεσινίτστα-Αγ.Αντρέα, σχεδόν κάθε μήνα, ε τότε πώς να το κάνουμε αντικειμενικά δεν είναι ορθή η τοποθέτηση σου. Εδώ και 5 περίπου χρόνια ζω εν Αθήναι και έχω την τόλμη να κοιτώ στα μάτια τον εκάστοτε Αθηναίο η wanna be Αθηναίο. Πίστεψε με, τα ξέρω πολύ καλά τα προβλήματα στον χώρο μας, μιας και τα έχω ΖΗΣΕΙ, αλλά μια επίκληση στο συναίσθημα είναι απαραίτητη μερικές φορές για να μας ξυπνήσει κάποια αισθήματα, είναι όπως όταν ακούς με ευλάβεια τον παππού σου, το ξέρεις δεν θα σου πει κάποια καινούρια ιστορία, αλλά κάθεσαι μόνο και μόνο να γευτείς το συναίσθημα.

Θα μπορούσες να πεις πως ακόμη και εμείς που είχαμε τις αντοχές να ζήσουμε και να μεγαλώσουμε στην Β. Ήπειρο μας κρατούσαμε Θερμοπύλες, μπορεί για τον εαυτό μου να μην είμαι ακόμη άξιος να το πω, αλλά μπορώ να το πω πλήρως για την οικογένεια μου. Αλλά κάποιοι, όταν εγώ και άλλοι φίλοι μου ερχόμενοι εν Ελλάδι αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με τα Β.Ηπειρωτικά κοινά, μας χαρακτήρισαν Αλβανοποιημένους Έλληνες, κάποιοι πάλι Βόρειο-Συνδικαλιστές. Να φανταστείς φίλε μου Δέρβι πόσο πολύ σέβονται κάποιοι Βόρειο-Συνδικαλιστούληδες τους ανθρώπους που φιλούν Θερμοπύλες και κρατάνε αναμμένη την φλόγα του Ελληνισμού στα πάτρια εδάφη, και όχι εκ του ασφαλούς, πίνοντας καφέ στο Da Capo, μιλώντας για μεγαλοϊδεατισμούς ή επισκεπτόμενοι κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα το χωριουδάκι τους. ‘Όπως και να το κάνουμε De Facto και De Jure δεν ανήκω στους τελευταίους.

Ευχαριστώ που με άκουσες Δέρβι, τα λέω σε σένα για να μας ακούσουν ΠΟΛΛΟΙ.

Ευχαριστώ τα παιδιά για τα πμ που μου στέλνουν τον τελευταίο καιρό (και στα δυο φορουμ), είναι ίσως οι μόνοι που μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω να γράφω, τουλάχιστον η λογική δεν στέρεψε σ’αυτόν τον τόπο. Όσο θα υπάρχετε και θα πληθύνεστε θα κρατάμε αναμμένη την φλώγα μέχρι να μας .

[lazos]

[Yiannis]

Ρίοο οοοο

[Βανα]

[Yiannis]

Σεβόμενος την παστορική μορφή και αγνοώντας το μουλωχτό σχήμα λόγου του πιο-γρήγορου-σβηστηριού-της-Δύσης, αποφάνθηκε η διακωμώδηση να μην νεοεισέλθει σε τούτο εδώ το topic.

Υ.Γ.1. Προτείνεται, πάντως, για φωτισμό, να γίνει έρανος και ακολούθως να προβούμε σε αγορά κατάλληλης λάμπας. Η αυτό-πυρπόληση είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη από άλλες εθνικότητες (άσε που για να βρεις θέση για τσαντίρι στην Πανεπιστημίου θες «δόντι»).

Υ.Γ.2. Φιλικά.