Τώρα είναι 15:31 pm 28 03 2024

Ποίηση που έμεινε στην ιστορία

Συντονιστής: Νέοι

Ποίηση που έμεινε στην ιστορία

Δημοσίευσηαπό Dervitsiotis » 12:45 pm 19 04 2007

Έχετε διαβάσει ποτέ κάτι τόσο μα τόσο ερωτικό...
"Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι.."

ΕΛΥΤΗΣ - Μονόγραμμα.....

I.
Θά πενθώ πάντα -- μ'ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο

Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.


ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ'άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν'ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ'τίς ξερολιθιές,πίσω άπ'τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.


ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ'έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ'αγαπώ καί σ'αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο
Δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

ΝΑ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.


ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ'ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ'ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ'ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ'ακούς
Είμ'εγώ,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,μ'ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ'ακούς
Πού μ'αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ'ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ'τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά'ρθει μέρα,μ'ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ'ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν'ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ'ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ'ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ'ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ'ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ'ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ'ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ'ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ'ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς,μ'ακούς
Σ'άλλη γή,σ'άλλο αστέρι,μ'ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ'ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ'άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ'ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ'ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ'ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ'ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει- ακούς;
ποιος γυρευει τον αλλο,ποιος φωναζει-
ακους;
Είμ'εγώ πού φωνάζω κι είμ'εγώ πού κλαίω,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,σ'αγαπώ,μ'ακούς.


V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ'αντάρτες απόμαχους
Από τί νά'ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά'ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ'αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ'όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς

Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ'άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή
Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα μ'όλα της τά βοτάνια
Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ'αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.


VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μές'απ'τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά
τής θάλασσας

Έτσι σ'έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν'ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ'άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος,καί ας είμ'εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ'ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !


VII.


Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ'άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΜΙΣΗ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ
ΚΑΙ ΜΙΣΗ ΝΑ ΣΕ ΚΛΑΙΩ ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ...…
"Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα ... λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε, ... γελώντας και κουνώντας το κεφάλι"
Καββαδίας
Άβαταρ μέλους
Dervitsiotis
Τακτικό μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 756
Εγγραφή: 17:00 pm 22 03 2007
Τοποθεσία: ΙΩΑΝΝΙΝΑ

Δημοσίευσηαπό vlaxogomenos » 13:03 pm 19 04 2007

Ενα απο τα πραγματα που μισω στον εαυτο μου ειναι που δε μου αρεσει η ποιηση.
Ο εξυπνος παραδεχεται..
Ο πονηρος δικαιολογειται...
Ο βλακας επιμενει...
Άβαταρ μέλους
vlaxogomenos
Τακτικό μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 744
Εγγραφή: 23:15 pm 13 02 2007
Τοποθεσία: Εξαρχεια-Λιβαδεια (Βοιωτιας)

Δημοσίευσηαπό kokkinomalla » 13:19 pm 19 04 2007

Σε καταλαβαινω βλαχογκομενε κι εγω στην ιδια φαση ειμαι,οποτε ή η ποιηση ειναι ξενερωτη ή εμεις δεν εχουμε επιπεδο!!!
Παντως αν και δε μου αρεσει ιδιαιτερα ο ελυτης(ισως για τους παραπανω λογους)το ποιημα ειναο ΤΕΛΕΙΟ!!
ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΓΩΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ
Άβαταρ μέλους
kokkinomalla
Τακτικό μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 281
Εγγραφή: 14:09 pm 20 02 2007

Δημοσίευσηαπό Dervitsiotis » 17:34 pm 19 04 2007

Πάντα επίκαιρο για τις ξενιτεμένες καρδιές...

"O γυρισμός του ξενιτεμένου"...
Σεφέρης [Σεφεριάδης] Γιώργος
(από τα Ποιήματα, Ίκαρος 1974)
------------------------------------------

- Παλιέ μου φίλε τί γυρεύεις?
χρόνια ξενιτεμένος ήρθες
με εικόνες που έχεις αναθρέψει
κάτω από ξένους ουρανούς
μακριά απ τον τόπο το δικό σου.
― Γυρεύω τον παλιό μου κήπο
τα δέντρα μού έρχουνται ώς τη μέση
κι οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια
κι όμως σαν ήμουνα παιδί
έπαιζα πάνω στο χορτάρι
κάτω από τους μεγάλους ίσκιους
κι έτρεχα πάνω σε πλαγιές
ώρα πολλή λαχανιασμένος.
― Παλιέ μου φίλε ξεκουράσου
σιγά-σιγά θα συνηθίσεις
θ ανηφορίσουμε μαζί
στα γνώριμά σου μονοπάτια
θα ξαποστάσουμε μαζί
κάτω απ το θόλο των πλατάνων
σιγά-σιγά θα ρθούν κοντά σου
το περιβόλι κι οι πλαγιές σου.
― Γυρεύω το παλιό μου σπίτι
με τ αψηλά τα παραθύρια
σκοτεινιασμένα απ τον κισσό
γυρεύω την αρχαία κολόνα
που κοίταζε ο θαλασσινός.
Πώς θες να μπώ σ αυτή τη στάνη?
οι στέγες μού έρχουνται ώς τους ώμους
κι όσο μακριά και να κοιτάξω
βλέπω γονατιστούς ανθρώπους
λες κάνουνε την προσευχή τους.
― Παλιέ μου φίλε δε μ ακούς?
σιγά-σιγά θα συνηθίσεις
το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεις
κι αυτή την πόρτα θα χτυπήσουν
σε λίγο οι φίλοι κι οι δικοί σου
γλυκά να σε καλωσορίσουν.
― Γιατί είναι απόμακρη η φωνή σου?
σήκωσε λίγο το κεφάλι
να καταλάβω τί μου λες
όσο μιλάς τ ανάστημά σου
ολοένα πάει και λιγοστεύει
λες και βυθίζεσαι στο χώμα.
― Παλιέ μου φίλε συλλογίσου
σιγά-σιγά θα συνηθίσεις
η νοσταλγία σού έχει πλάσει
μια χώρα ανύπαρχτη με νόμους
έξω απ τη γης κι απ τους ανθρώπους.
― Πια δεν ακούω τσιμουδιά
βούλιαξε κι ο στερνός μου φίλος
παράξενο πώς χαμηλώνουν
όλα τριγύρω κάθε τόσο
εδώ διαβαίνουν και θερίζουν
χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα.
"Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα ... λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε, ... γελώντας και κουνώντας το κεφάλι"
Καββαδίας
Άβαταρ μέλους
Dervitsiotis
Τακτικό μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 756
Εγγραφή: 17:00 pm 22 03 2007
Τοποθεσία: ΙΩΑΝΝΙΝΑ

Δημοσίευσηαπό kokkinomalla » 17:56 pm 19 04 2007

Ανατριχιαστικο!!!
ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΓΩΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ
Άβαταρ μέλους
kokkinomalla
Τακτικό μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 281
Εγγραφή: 14:09 pm 20 02 2007

Δημοσίευσηαπό vlaxogomenos » 19:11 pm 19 04 2007

Πρεπει να το ειχαμε κανει καποτε στα Κειμενα αυτο.
Ο εξυπνος παραδεχεται..
Ο πονηρος δικαιολογειται...
Ο βλακας επιμενει...
Άβαταρ μέλους
vlaxogomenos
Τακτικό μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 744
Εγγραφή: 23:15 pm 13 02 2007
Τοποθεσία: Εξαρχεια-Λιβαδεια (Βοιωτιας)

Δημοσίευσηαπό Nymfodwra » 21:20 pm 20 05 2007

"Πρέπει, οπωσδήποτε, ν' αλλάξω ζωή, αλλοιώς
είμαι χαμένος. Βέβαια, έχω καιρό μπροστά μου, είμαι ακόμα
νέος. Αν μπορούσα να ξεφύγω αυτή την άθλια καθημερινότητα,
υποχρεώσεις και συνήθειες και συμβιβασμοί, αν σταθώ λιγό-
τερο εύκολος
στις διάφορες προφάσεις- μα ιδιαίτερα
αν βάλω πια ένα τέλος σε τούτες τις αιώνιες αναβολές.
Τότε, αλήθεια, ίσως φτιάξω κάτι, ίσως μάλιστα και κάτι το
μεγάλο
όπως ονειρευόμουν από παιδί..."

Έτσι έγραφε κάποιος ένα βράδι με χέρια που τρέμανε.
Κι έκλαιγε. Ύστερα νύσταξε κι αποκοίμηθηκε.
Το πρωί, μόλις θυμόταν κάτι αόριστα. Και σε μερικά χρόνια
πέθανε.
Και με χίλια βάσανα , πάλι η ζωή γλυκιά είναι.
Άβαταρ μέλους
Nymfodwra
Μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 51
Εγγραφή: 17:12 pm 08 02 2007

Δημοσίευσηαπό Nymfodwra » 21:25 pm 20 05 2007

Λειβαδιτης Τασος
Και με χίλια βάσανα , πάλι η ζωή γλυκιά είναι.
Άβαταρ μέλους
Nymfodwra
Μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 51
Εγγραφή: 17:12 pm 08 02 2007

Δημοσίευσηαπό vlaxogomenos » 15:07 pm 21 05 2007

Λειβαδιτης βλαχος.
Ο εξυπνος παραδεχεται..
Ο πονηρος δικαιολογειται...
Ο βλακας επιμενει...
Άβαταρ μέλους
vlaxogomenos
Τακτικό μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 744
Εγγραφή: 23:15 pm 13 02 2007
Τοποθεσία: Εξαρχεια-Λιβαδεια (Βοιωτιας)

Κ. Καβάφης

Δημοσίευσηαπό Talk talk » 00:44 am 30 05 2007

Κεριά

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.


Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.


Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
"...That which we call a rose
By any other name would smell as sweet"
Άβαταρ μέλους
Talk talk
Τακτικό μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 157
Εγγραφή: 22:28 pm 11 02 2006

Re: Ποίηση που έμεινε στην ιστορία

Δημοσίευσηαπό Χειμάρρα » 01:47 am 22 07 2007

Πρωτοδιάβασα το παρακάτω λίγο μετά την εφηβεία μου. Με άγγιξε, όπως κανένα άλλο ανάγνωσμά μου μέχρι εκείνη την στιγμή. Συχνά πυκνά, όταν ποτέ περνάω από εκείνο το ράφι της βιβλιοθήκης μου, το ξαναδιαβάζω... έτσι... για να μην ξεχνιόμαστε...


Rudyard Kipling

Αν…

Αν να κρατάς καλά μπορείς το λογικό σου
όταν τριγύρω σου όλοι τάχουν χαμένα
και σ’ εσέ της ταραχής τους ρίχνουν την αιτία.
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς
τον ίδιο τον εαυτό σου
όταν ο κόσμος δε σε πιστεύει
κι αν μπορείς να του σχωρνάς αυτή τη δυσπιστία.
Να περιμένεις αν μπορείς
δίχως να χάνεις την υπομονή σου.
Κι αν άλλοι σε συκοφαντούν
να μην καταδεχτείς ποτέ το ψέμμα.
Κι αν σε μισούν
εσύ ποτέ σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις.
Μα να μην κάνεις τον καλό
ή τον πολύ σοφό στα λόγια.

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς
χωρίς να είσαι δούλος των ονείρων σου.
Αν να στοχάζεσαι μπορείς
δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου.
Αν ν’ αντικρίζεις σου βαστά
το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμοια
κι όμοια να φέρνεσαι σ’ αυτούς
τους δυο τυραννικούς απατεώνες.
Αν σου βαστά η ψυχή ν’ ακούς
όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη
παραλλαγμένη απ’ τους κακούς
για να ναι για τους άμυαλους παγίδα
ή συντριμένα να θωρείς
όσα σούχουν ρουφήξει τη ζωή σου.
Και πάλι να ξαναρχινάς
να χτίζεις μ’ εργαλεία πούναι φθαρμένα.

Αν όσα αποχτήσες μπορείς
σ’ ένα σωρό μαζύ να τα μαζέψεις
και δίχως φόβο μονομιάς
κορώνα η γράμματα όλα να τα παίξεις.
Και να τα χάσεις και απ’ αρχής
ατράνταχτος να ξεκεινήσεις πάλι.
Και να μη βγάλεις μια μιλιά ποτέ
γι’ αυτό τον ξαφνικό χαμό σου.
Αν νεύρα και καρδιά μπορείς
και σπλάχνα και μυαλό όλα να τα σφίξεις
να σου δουλέψουν ξαναρχής
κι ας είναι από πολύν καιρό σωσμένα.
Και να κρατιέσαι πάντα ορθός
όταν δεν σούχει τίποτε απομείνει
παρά μονάχα η θέληση
κράζοντας σε όλα αυτά «βαστάτε».

Αν με τα πλήθη να μιλάς μπορείς
και να κρατάς την αρετή σου.
Με βασιλιάδες να γυρνάς
δίχως απ’ τους μικρούς να ξεμακρύνεις.
Αν μήτε φίλοι, μήτ’ εχθροί
μπορούνε πιά ποτέ να σε πειράξουν.
Όλο τον κόσμο αν αγαπάς
μα και ποτέ παρά πολύ κανένα.
Αν του θυμού σου τις στιγμές
που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου
μπορείς ν’ αφήσεις να διαβούν
την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη.

Δική σου θάναι τότε η Γη
μ’ όσα και μ’ ό,τι απάνω της κι’ αν έχει.
Και κάτι ακόμα πιο πολύ,
Άντρας αληθινός θα'σαι, παιδί μου.


Μετάφραση: Νίκου Καρβούνη


...
Άβαταρ μέλους
Χειμάρρα
Τακτικό μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 282
Εγγραφή: 22:27 pm 13 01 2006
Τοποθεσία: ΠΡΙΝΟΣ - ΠΟΤΑΜΙ

Re: Ποίηση που έμεινε στην ιστορία

Δημοσίευσηαπό ZEYS » 10:03 am 11 09 2007

Στέλνω τα αστέρια του ουρανού
σα χάδι μες τη νύχτα,
για να σου πουν ψιθυριστά
μωρό μου καληνύχτα.


Δεν σου μιλούν τα χείλη μου
δεν σε κοιτά η ματιά μου,
μα σ' αγκαλιάζει η σκέψη μου
και σε αγαπά η καρδιά μου.

Να μην ζητάς από τη ζωή
πλούτη για να σου δώσει,
να της ζητήσεις μια καρδιά
που να μη σε προδώσει.

Πράγματι όταν σε κοιτώ
τον ήλιο αντικρίζω,
κι όταν χάνω τη λάμψη σου,
κλαίω και δακρύζω...
"Ελπιδα ειναι αυτο το πραγμα με φτερα......."
Άβαταρ μέλους
ZEYS
Τακτικό μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 279
Εγγραφή: 09:41 am 03 08 2007
Τοποθεσία: **Οι ελπίδες είναι τα όνειρα όσων δεν κοιμούνται.**

Re: Ποίηση που έμεινε στην ιστορία

Δημοσίευσηαπό lazos » 10:50 am 11 09 2007

Μπαίνω σαν μπεις στη εκκλησιά
σε δίλημμα μεγάλο,
όντε σημώνεις του Χριστού
ποιος προσκυνά τον άλλο;
Άντρας λογάται όποιος μπορεί, να σκύφτει το κεφάλι
όταν πουλούν παλικαριές κι εγωισμούς οι άλλοι
Άβαταρ μέλους
lazos
Συντονιστής
 
Δημοσιεύσεις: 1294
Εγγραφή: 05:14 am 16 12 2005
Τοποθεσία: Αθήνα

Re: Ποίηση που έμεινε στην ιστορία.ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ .

Δημοσίευσηαπό ZEYS » 08:45 am 21 09 2007

'Ολα τα σύννεφα στη γη εξομολογήθηκαν
Τη θέση τους ένας καημός δικός μου επήρε.
Κι όταν μες στα μαλλιά μου μελαγχόλησε
Το αμετανόητο χέρι,
Δέθηκα σ' ένα κόμπο λύπης.
"Ελπιδα ειναι αυτο το πραγμα με φτερα......."
Άβαταρ μέλους
ZEYS
Τακτικό μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 279
Εγγραφή: 09:41 am 03 08 2007
Τοποθεσία: **Οι ελπίδες είναι τα όνειρα όσων δεν κοιμούνται.**

Re: Ποίηση που έμεινε στην ιστορία.italian poet

Δημοσίευσηαπό ZEYS » 08:47 am 21 09 2007

Ne li occhi porta la mia donna Amore
Sì lungiamente m'ha tenuto Amore
Videro li occhi miei quanta pietate
Piangete, amanti, poi che piange Amore
Voi che portate la sembianza umile
Donne ch'avete intelletto d'amore
Sentendomi ismagato malamente
Con una chiave d'or mi fermò il core
Con grande umilitate e pacienza
"Ελπιδα ειναι αυτο το πραγμα με φτερα......."
Άβαταρ μέλους
ZEYS
Τακτικό μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 279
Εγγραφή: 09:41 am 03 08 2007
Τοποθεσία: **Οι ελπίδες είναι τα όνειρα όσων δεν κοιμούνται.**

Re ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Δημοσίευσηαπό ZEYS » 08:49 am 21 09 2007

Δος μου την ηδονή της ηδονής,
ζωή της ζωής, της μέθης νύχτα,
οδύνη.
Το ερωτικόν απόσταγμα μού ηδύνει
την υπερφίαλη σκέψη που πονεί.
Μόνο, τη γεύση αγάπησα μόνο, ώ
πονώ πέρ' απ' την αίσθηση του
χώρου
της γης, πέρ' απ' τα μάκρη αυτά
πονώ!
Δε νιώθω, δεν αισθάνομαι καθώς
άνθρωπος, μα αισθάνομαι θεός
κι ως θεός ζούσα, μεθούσα, πλήρης
από έρωτα και δόξα κι ομορφιά...
Πάνω στα σουβλερά καρφιά,
σαν ασκητής έλα κι εσύ να γείρεις,
τον ίλιγγο να δεις, το δέος να δεις,
να φτάσεις στη σιγή και στο κενό
να φτάσεις,
κι ως άνθος τον εαυτό σου να μαδείς.
Κι όταν σταθείς στο τελευταίο σκαλί
του έρωτα και του πόνου, ένα φιλί
από την πείρα την τόση να κρατείς:
φιλί άγριο και ζεστό να με δαμάσεις.
"Ελπιδα ειναι αυτο το πραγμα με φτερα......."
Άβαταρ μέλους
ZEYS
Τακτικό μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 279
Εγγραφή: 09:41 am 03 08 2007
Τοποθεσία: **Οι ελπίδες είναι τα όνειρα όσων δεν κοιμούνται.**

Re: Ποίηση που έμεινε στην ιστορία

Δημοσίευσηαπό ZEYS » 08:59 am 21 09 2007

Της μοναξιάς ο ύπνος μισοθάνατος·
γυρίζει τις εικόνες διψασμένα όνειρα,
είν' ο βυθός τα χρώματα...
Ξαναγυρίζει στη ζωή με μουσικές παράξενες,
γι' αυτό δεν είναι θάνατος,
κυκλόφερτου ανέμου αλλαγή
δίνει καιρό να συλλογίζομαι
σαν ξελογιάζεις τα όνειρα
ξύπνε· και ντύνω νυφικό ζωής
τα κλώνια χειμωνιάτικου βραχνά
με μαγικά λουλούδια άνοιξης.
Το δίκοπο μαχαίρι της ζωής κρατάς!
"Ελπιδα ειναι αυτο το πραγμα με φτερα......."
Άβαταρ μέλους
ZEYS
Τακτικό μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 279
Εγγραφή: 09:41 am 03 08 2007
Τοποθεσία: **Οι ελπίδες είναι τα όνειρα όσων δεν κοιμούνται.**

Re: Ποίηση που έμεινε στην ιστορία.για την μαρια

Δημοσίευσηαπό ZEYS » 09:01 am 21 09 2007

'Εξω από το παράθυρο έλαμπε το πέλαγος.
Θα τρελλαθώ αν χαθεί το πέλαγος, είπε η Μαρία.
'Εκρυβε με τα χέρια τη γυμνότητα,
παράφορη, γυρίζοντας
με μια τρομαχτικήν απόγνωση σ' όλα τα κέντρα,
σ' όλους τους κινηματογράφους της πρωτεύουσας.
Τον γύρευε. Ρωτούσε τους πορτιέρηδες επίμονα.
Παραξενεύονταν που δεν τον είχε ιδεί κανείς.
Πού νάναι; πού είναι; πες μου τώρα, πες μου εσύ.
Πάντα γυμνή, τόσο άμυαλη. Και ξάφνου
μέσα στο φως: Λευτέρη! φώναξε
κι όρμησε πάνω του. Μα εκείνος
ήταν βουβός, πολύ βουβός, ένας χαμένος
ίσκιος. Και την έσυρε. Και πέθαναν.
Τους πήρε το τιμόνι στον κατήφορο, τους τσάκισε
τα κόκκαλα και τα νεφρά. Πολύν καιρό
κατόπι μας βασάνισε η ψυχή τους.
"Ελπιδα ειναι αυτο το πραγμα με φτερα......."
Άβαταρ μέλους
ZEYS
Τακτικό μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 279
Εγγραφή: 09:41 am 03 08 2007
Τοποθεσία: **Οι ελπίδες είναι τα όνειρα όσων δεν κοιμούνται.**

Re: "Ερωτικός Λόγος" .(καταπλικτικο)

Δημοσίευσηαπό ZEYS » 09:26 am 21 09 2007

Α'
Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.

Του κύκλου σου το ανέβασμα ζωντάνευε τη χτίση
από τ' αγκάθι σου έφευγε το δρόμου ο στοχασμός
η ορμή μας γλυκοχάραζε γυμνή να σ' αποχτήσει
ο κόσμος ήταν εύκολος. Ένας απλός παλμός.


Β'

Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ' ακρογιάλια
η σκοτεινάγρα του βυθού ξεχνιέται στον αφρό.
Λάμπουνε ξάφνου πορφυρά της μνήμης τα κοράλλια...
Ω μην ταράξεις... πρόσεξε ν' ακούσεις τ' αλαφρό

ξεκίνημά της... τ' άγγιξες το δέντρο με τα μήλα
το χέρι απλώθη κι η κλωστή δείχνει και σε οδηγεί...
Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα
να 'σουν εσύ που θα 'φερνες την ξεχασμένη αυγή!

Στον κάμπο του αποχωρισμού να ξανανθίζουν κρίνα
μέρες ν' ανοίγουνται ώριμες, οι αγκάλες τ' ουρανού,
να φέγγουν στο αντηλάρισμα τα μάτια μόνο εκείνα
αγνή η ψυχή να γράφεται σαν το τραγούδια αυλού...

Η νύχτα να 'ταν που έκλεισε τα μάτια; Μένει αθάλη,
σαν από δοξαριού νευρά μένει πνιχτό βουητό,
μια στάχτη κι ένας ίλιγγος στο μαύρο γυρογιάλι
κι ένα πυκνό φτερούγισμα στην εικασία κλειστό.

Ρόδο του ανέμου, γνώριζες μα ανέγνωρους μας πήρες
την ώρα που θεμέλιωνε γιοφύρια ο λογισμός
να πλέξουνε τα δάχτυλα και να διαβούν δυο μοίρες
και να χυθούν στο χαμηλό κι αναπαμένο φως.

Γ'

Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα!
Πρόβαλε ανάστημα άγρυπνο στο πλήθος της σιωπής
σήκωσε το κεφάλι σου από τα χέρια τα καμπύλα
το θέλημά σου να γενεί και να μου ξαναπείς

τα λόγια που άγγιζαν και σμίγαν το αίμα σαν αγκάλη
κι ας γείρει ο πόθος σου βαθύς σαν ίσκιος καρυδιάς
και να μας πλημμυράει με των μαλλιών σου τη σπατάλη
από το χνούδι του φιλιού στα φύλλα της καρδιάς.

Χαμήλωναν τα μάτια σου κι είχες το χαμογέλιο
που ανιστορούσαν ταπεινά ζωγράφοι αλλοτινοί.
Λησμονημένο ανάγνωσμα σ' ένα παλιό ευαγγέλιο
το μίλημά σου ανάσαινε κι η ανάλαφρη φωνή:

"Είναι το πέρασμα του χρόνου σιγαλό κι απόκοσμο
κι ο πόνος απαλά μες στην ψυχή μου λάμνει
χαράζει η αυγή τον ουρανό, τ' όνειρο μένει απόντιστο
κι είναι σαν να διαβαίνουν μυρωμένοι θάμνοι.

Με του ματιού τ' αλάφιασμα, με του κορμιού το ρόδισμα
ξυπνούν και κατεβαίνουν σμάρι περιστέρια
με περιπλέκει χαμηλό το κυκλωτό φτερούγισμα
ανθρώπινο άγγιγμα στο κόρφο μου τ' αστέρια.

Την ακοή μου ως να 'σμιξε κοχύλι βουίζει ο αντίδικος
μακρινός κι αξεδιάλυτος του κόσμου ο θρήνος
μα είναι στιγμές και σβήνουνται και βασιλεύει δίκλωνος
ο λογισμός του πόθου μου, μόνος εκείνος.

Λες κι είχα αναστηθεί γυμνή σε μια παρμένη θύμηση
σαν ήρθες γνώριμος και ξένος, ακριβέ μου
να μου χαρίσεις γέρνοντας την απέραντη λύτρωση
που γύρευα από τα γοργά σείστρα του ανέμου..."

Το ραγισμένο ηλιόγερμα λιγόστεψε κι εχάθη
κι έμοιαζε πλάνη να ζητάς τα δώρα τ' ουρανού.
Χαμήλωναν τα μάτια σου. Του φεγγαριού τ' αγκάθι
βλάστησε και φοβήθηκες τους ίσκιους του βουνού.

...Μες στον καθρέφτη η αγάπη μας, πώς πάει και λιγοστεύει
μέσα στον ύπνο τα όνειρα, σκολειό της λησμονιάς
μέσα στα βάθη του καιρού, πώς η καρδιά στενεύει
και χάνεται στο λίκνισμα μιας ξένης αγκαλιάς...

Δ'

Δυο φίδια ωραία κι αλαργινά, του χωρισμού πλοκάμια
σέρνουνται και γυρεύουνται στη νύχτα των δεντρών,
για μιαν αγάπη μυστική σ' ανεύρετα θολάμια
ακοίμητα γυρεύουνται δεν πίνουν και δεν τρων.

Με γύρους και λυγίσματα κι η αχόρταγή τους γνώμη
κλώθει, πληθαίνει, στρίβει, απλώνει κρίκους στο κορμί
που κυβερνούν αμίλητοι του έναστρου θόλου οι νόμοι
και του αναδεύουν την πυρή κι ασίγαστη αφορμή.

Το δάσος στέκει ριγηλό της νύχτας αντιστύλι
κι είναι η σιγή τάσι αργυρό όπου πέφτουν οι στιγμές
αντίχτυποι ξεχωρισμένοι, ολόκληροι, μια σμίλη
προσεχτική που δέχουνται πελεκητές γραμμές...

Αυγάζει ξάφνου το άγαλμα. Μα τα κορμιά έχουν σβήσει
στη θάλασσα στον άνεμο στον ήλιο στη βροχή.
Έτσι γεννιούνται οι ομορφιές που μας χαρίζει η φύση
μα ποιος ξέρει αν πέθανε στον κόσμο μια ψυχή.

Στη φαντασία θα γύριζαν τα χωρισμένα φίδια
(Το δάσος λάμπει με πουλιά βλαστούς και ροδαμούς)
μένουν ακόμη τα σγουρά γυρέματά τους, ίδια
του κύκλου τα γυρίσματα που φέρνουν τους καημούς.


Ε'

Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει;
Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να 'ναι για μας πλωτός;
Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει
για την ψυχή που νάρκωσε κι ανάθρεψε ο λωτός;

Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα
που ανοίγει τα επουράνια κι είν' όλα βολετά
προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα
την ώρα που του δειλινού χάνουνται τ' ανοιχτά

τριαντάφυλλα... Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρίκυμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός.
"Ελπιδα ειναι αυτο το πραγμα με φτερα......."
Άβαταρ μέλους
ZEYS
Τακτικό μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 279
Εγγραφή: 09:41 am 03 08 2007
Τοποθεσία: **Οι ελπίδες είναι τα όνειρα όσων δεν κοιμούνται.**

Re: Ποίηση που έμεινε στην ιστορία.THE DAY IS GONE, AND ALL ITS

Δημοσίευσηαπό ZEYS » 09:35 am 21 09 2007

The day is gone, and all its sweets are gone!
Sweet voice, sweet lips, soft hand, and softer breast,
Warm breath, light whisper, tender semi-tone,
Bright eyes, accomplish'd shape, and lang'rous waist!
Faded the flower and all its budded charms,
Faded the sight of beauty from my eyes,
Faded the shape of beauty from my arms,
Faded the voice, warmth, whiteness, paradise-
Vanish'd unseasonably at shut of eve,
When the dusk holiday or holinight
Of fragrant-curtain'd love begins to weave
The woof of darkness thick, for hid delight;
But, as I've read love's missal through to-day,
He'll let me sleep, seeing I fast and pray.
"Ελπιδα ειναι αυτο το πραγμα με φτερα......."
Άβαταρ μέλους
ZEYS
Τακτικό μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 279
Εγγραφή: 09:41 am 03 08 2007
Τοποθεσία: **Οι ελπίδες είναι τα όνειρα όσων δεν κοιμούνται.**

Επόμενο

Επιστροφή στο Βιβλια

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση : Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 1 επισκέπτης

cron

Μέλη σε σύνδεση

Συνολικά υπάρχει 1 μέλος συνδεδεμένο: 0 εγγεγραμμένο, 0 κανένας με απόκρυψη και 1 επισκέπτης (με βάση ενεργά μέλη που έχουν συνδεθεί τα τελευταία 5 λεπτά)
Περισσότερα μέλη σε σύνδεση 342 την 02:14 am 20 11 2019

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση : Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 1 επισκέπτης

Login Form