Αρης Τσαπης

[xylino spathi]

http://www.e-tipos.com/content/staticfi ... 8%2049.pdf

Να φιλιώσουν οι θεοί μας
Σάββατο, 09.08.08
Θα είμαστε για πάντα φίλοι». «Ορκίσου το». «Στο Θεό μου ή στο Θεό σου;» «Και στους δυο, για σιγουριά». «Ορκίζομαι». Το ελληνικό και το τουρκικό αίμα δεν γίνονται νερό. Ενώνονται σε μια όχθη του Νέστου και οι όρκοι σε Χριστό και Αλλάχ κλειδώνουν για πάντα μια φιλία που στεριώνει σε «ματωμένα χώματα».

«Αλλαχίμαμ, τανρίναμ;». «Και στους δύο». Η αγαπημένη τους σκηνή. Φράσεις κι από τις δύο πλευρές του Αιγαίου, ο πιο δυνατός διάλογος ξαναζωντανεύει στο μυαλό του Μανώλη και του Σεφκέτ. Ενήλικοι πια, θυμούνται τότε, ξυπόλητα αγόρια οι δυο τους τρέχαν στα χωράφια, έψαχναν για αετοφωλιές, έκαναν σκανταλιές και εύχονταν να «φιλιωθούνε οι Θεοί μας, όπως φιλιωθήκαμε κι εμείς».

Σε ένα τέτοιο φλας μπακ, οι μικροί ήρωες της Διδώς Σωτηρίου βρίσκουν το τηλεοπτικό τους άλτερ έγκο στη μεγάλη παραγωγή που ετοιμάζει για την προσεχή σεζόν στον Alpha o Κώστας Κουτσομύτης.
Ο Γιώργος Καραμίχος (Μανώλης Αξιώτης) και ο Τζώρτζης Μουριάδης (Σεφκέτ) γίνονται ξανά παιδιά. Το πλάνο γεμίζει πάχνη και στην οθόνη εμφανίζονται δύο αγόρια. Ο Αλέξης Κοντογιάννης και ο Αρης Τσάπης. Δεκατριών με δεκατεσσάρων χρόνων, είναι οι νεαρότεροι ηθοποιοί της σειράς.
Επιλέχθηκαν έπειτα από κάστινγκ και κυρίως βάσει της ομοιότητάς τους με τους ηθοποιούς που παίζουν τους ίδιους ήρωες ενήλικες. Εμαθαν ιππασία, και λίγο τουρκικά, ταξίδεψαν στην Ξάνθη, στον Ολυμπο, στα Αβδηρα, έβγαλαν τα παπούτσια τους και άφησαν το μικρό τους αποτύπωμα στα ματωμένα χώματα.

Ο ένας το ελληνάκι και ο άλλος το τουρκάκι. Οι εθνικότητες δεν τους μπέρδεψαν ποτέ, δεν τους απασχολούν. Ο Αλέξης έχει μητέρα Γαλλίδα, ενώ ο Αρης είναι από την Αλβανία. «Είχα διαβάσει το βιβλίο από την έκτη Δημοτικού, μου άρεσε πολύ, σκεφτόμουν μακάρι να γίνει σίριαλ», μας είπε ο Αρης. Ο χαρακτήρας του Σεφκέτ τον είχε μαγέψει αλλά δεν φανταζόταν ότι θα έπαιζε ποτέ αυτό το ρόλο.

Εμπειρος για την ηλικία του, μετά τη συμμετοχή του στην ταινία «Ουρανία» αλλά και τη σειρά του Mega «Ευτυχισμένοι μαζί», δεν κοντοστάθηκε στιγμή.

«Ηθελα πολύ να παίξω τον Τούρκο. Εδώ έχω παίξει το μετανάστη που δεν έχει ρούχο να φορέσει, δεν θα παίξω τον Σεφκέτ που έχει και άλογο;». Ξετρελάθηκε με τα άλογα. Διάβασε καλά τα λόγια του, έμαθε τις φράσεις του στα τουρκικά και πήγε να συναντήσει τον… καρδιακό του φίλο. Τον Αλέξη. «Ιδιος με τον Καραμίχο», απεφάνθησαν οι ειδικοί μόλις τον είδαν σε μια οντισιόν στο Εθνικό Ωδείο.

Πέρυσι έπαιξε το γιο του Νταηγιώργη στο «Δέκα» και απ’ ό,τι φαίνεται η φυσιογνωμία του έδεσε με τις σειρές εποχής, πόσω μάλλον που ήξερε ήδη ιππασία. Ισως γι’ αυτό ενθουσιάστηκε περισσότερο με την εκμάθηση της τουρκικής γλώσσας. «Αν είχα χρόνο, θα ήθελα να τα μάθω καλά», μας είπε ο Αλέξης. Μαγεμένος κι από τα μέρη που είδε στη Βόρεια Ελλάδα, την ατμόσφαιρα στα γυρίσματα, στέκεται σε μια συγκεκριμένη σκηνή. «Είμαστε ξαπλωμένοι με τον Σεφκέτ σε ένα χωράφι. Του διαβάζω ένα χαρτάκι που μου έδωσε η Κατίνα, όπου μου λέει ότι με σκέφτεται. Εμείς όμως θα είμαστε φίλοι για πάντα», του λέω.

«Αδέλφια, του απαντώ», συνεχίζει την αφήγηση της ίδια σκηνής ο Αρης, λες και το ’ξερε – σημειωτέον, τους μιλώ χωριστά. «Βγάζω το μαχαίρι, ματώνουμε τα χέρια μας, τα ενώνουμε και γινόμαστε σταυραδέλφια». «Αυτή είναι η αγαπημένη μου σκηνή». «Και η δική μου αγαπημένη», μου έχει πει νωρίτερα ο Αλέξης.

«Και δεν ανατρίχιασες με το μαχαίρι;», ρωτώ τον Αρη. «Οχι, εγώ ανατριχιάζω μόνο με το θόρυβο της κιμωλίας», λέει.

Ο ένας με το μαύρο άλογο, ο άλλος με το άσπρο, απομακρύνονται έφιπποι, οι δρόμοι τους χωρίζουν προσωρινά για να σμίξουν ξανά κάτω από το βλέμμα του Κώστα Κουτσομύτη, την επόμενη φορά στην Εφεσο. Για μια ακόμη αγαπημένη σκηνή.



ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΥ ΝΑΤΑΛΙΑ

Ελεύθερος Τύπος