Φεμινισμός-Μόρφες Φεμινισμού....!!!!!

[ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ]

Επειδη πολλα εχουν ακουστει περι φεμινισμου..........
Φεμινισμός

Ο Φεμινισμός είναι μια συλλογή κοινωνικών θεωριών, πολιτικών κινήσεων και ηθικών φιλοσοφιών, σε μεγάλο βαθμό παρακινούμενη από ή αναφερόμενη σε εμπειρίες γυναικών, ιδιαίτερα σε σχέση με την κοινωνική, πολιτική και οικονομική τους κατάσταση. Ως κοινωνικό κίνημα, ο φεμινισμός εστιάζεται κατά πολύ στον περιορισμό ή εξάλειψη της φυλετικής ανισότητας και στην προώθηση των δικαιωμάτων, των συμφερόντων και των ζητημάτων των γυναικών στην κοινωνία.

Εντός ακαδημαϊκών χώρων, μερικοί φεμινιστές εστιάζονται στην τεκμηρίωση της φυλετικής ανισότητας και των αλλαγών στην κοινωνική θέση και εκπροσώπηση των γυναικών. Άλλοι ισχυρίζονται πως το φύλο, ακομα και το σεξ, είναι κοινωνικές κατασκευές, ερευνούν την κατασκευή του φύλου και της σεξουαλικότητας, και αναπτύσσουν εναλλακτικά μοντέλα μελέτης των κοινωνικών σχέσεων.

Ο Φεμινιστικός πολιτικός ακτιβισμός συνήθως κάνει εκστρατείες σε θέματα όπως τα αναπαραγωγικά δικαιώματα, η βία εντός μιας οικιακής σχέσης, η άδεια μητρότητας, οι ισότιμοι μισθοί, η σεξουαλική παρενόχληση, οι διακρίσεις και η σεξουαλική βία. Τα θέματα που εξερευνώνται στον φεμινισμό περιλαμβάνουν την πατριαρχία, τα στερεότυπα, την αντικειμενοποίηση, την σεξουαλική αντικειμενοποίηση, και την καταπίεση.

Στις δεκαετίες του 1960 και 1970, ο φεμινισμός και η φεμινιστική θεωρία κατά μεγάλο βαθμό αντιπροσώπευε, και ασχολείτο με θέματα που αντιμετώπιζαν οι Δυτικές, λευκές, μεσο-αστικές γυναίκες ενώ την ίδια στιγμή ισχυριζόταν πως εκπροσωπούσε όλες τις γυναίκες. Από εκείνη την εποχή, πολλοί θεωρητικοί του φεμινισμού έχουν αντικρούσει την υπόθεση πως οι “γυναίκες” συνιστούν μία ομογενής ομάδα ατόμων με πανομοιότυπα συμφέροντα. Ακτιβιστές φεμινισμού ξεπήδησαν από διαφορετικές κοινότητες, και οι θεωρητικοί του φεμινισμού άρχισαν να εστιάζουν στην διασταύρωση μεταξύ γένους και σεξουαλικότητας με τις άλλες κοινωνικές ταυτότητες, όπως η φυλή και η τάξη. Πολλοί φεμινιστές σήμερα ισχυρίζονται πως ο φεμινισμός είναι ένα θεμελιώδες κίνημα που αναζητά να διασταυρώσει τα όρια που βασίζονται σε κοινωνική τάξη, φυλή, κουλτούρα και θρησκεία και απευθύνεται σε θέματα που απασχολούν τις γυναίκες κάθε κοινωνίας: για παράδειγμα την γυναικεία περιτομή στο Σουδάν, ή την επαγγελματική άνοδο στις ανεπτυγμένες κοινωνίες. Ενώ, ταυτόχρονα, μελετούν τον βαθμό στον οποίο συγκεκριμένα θέματα, όπως ο βιασμός, η αιμομειξία και η μητρότητα, είναι οικουμενικά.

Ο Φεμινισμός ως φιλοσοφία και κίνημα με την σύγχρονη έννοια μπορεί να χρονολογηθεί από τον Διαφωτισμό με στοχαστές όπως οι Lady Mary Wortley Montagu και Marquis de Condorcet, υπέρμαχοι της γυναικείας εκπαίδευσης. Η πρώτη επιστημονική κοινότητα για γυναίκες ιδρύθηκε στο Μιντελμπουργκ, μια πόλη στα νότια της Ολλανδικής Δημοκρατίας, το 1785. Την ίδια περίοδο έγιναν επίσης δημοφιλείς εφημερίδες για γυναίκες που εστίαζαν σε θέματα όπως η επιστήμη. Η “Υπεράσπιση των Δικαιωμάτων της Γυναίκας” (A Vindiacation of the Rights of Woman) της Mary Wollstonecraft του 1792, είναι ένα από τα πρώτα έργα που μπορούν αναμφίβολα να αποκληθούν φεμινιστικά.

Ο φεμινισμός έγινε ένα οργανωμένο κίνημα τον 19ο αιώνα καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να πιστεύουν πως οι γυναίκες υφίστανται άδικη μεταχείριση. Το φεμινιστικό κίνημα ριζώθηκε στο προοδευτικό κίνημα και ιδιαίτερα στο μεταρρυθμιστικό κίνημα του 19ου αιώνα. Το οργανωμένο κίνημα χρονολογείται από το πρώτο συνέδριο για τα δικαιώματα των γυναικών στο Seneka Falls, στη Νέα Υόρκη, το 1848. Το 1869, ο Τζον Στιούαρτ Μιλλ εξέδωσε το “Η Υποταγή των Γυναικών” (The Subjection of Women) για να δείξει πως “η νόμιμη κατωτερότητα του ενός φύλου από το άλλο είναι λάθος...και... ένα από τα κύρια εμπόδια στην ανθρώπινη βελτίωση.”

Πολλές χώρες άρχισαν να παραχωρούν δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, ιδιαίτερα στα τελευταία χρόνια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και τα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο. Οι λόγοι γι’ αυτό ποικίλουν, αλλά συμπεριελάμβαναν μια επιθυμία για αναγνώριση των συνεισφορών των γυναικών στον πόλεμο, ενώ επηρεάστηκαν και από την ρητορική και των δύο πλεύρών εκείνη την εποχή για να δικαιολογήσουν τις πολεμικές τους προσπάθειες. Για παράδειγμα, από τη στιγμή που ο Γούντροου Ουίλσον στα Δεκατέσσερα Σημεία του αναγνώριζε τον αυτο-προσδιορισμό ως ζωτικό συστατικό της κοινωνίας, ήταν δύσκολο να παραβλεφθεί από τους άντρες η υποκρισία της άρνησης στον μισό πληθυσμό των μοντέρνων εθνών να ψηφίσουν.

Ο Φεμινισμός σε πολλές μορφές

Μερικές μορφές της φεμινιστικής θεωρίας αμφισβητούν βασικές αξιώσεις για το φύλο, τις φυλετικές διαφορές, και την σεξουαλικότητα, συμπεριλαμβανομένης της κατηγορίας “γυναίκα” ως μία ολιστική σύλληψη, επιπλέον μερικές ενδιαφέρονται στην αμφισβήτηση της δυαδικότητας αρσενικό/θηλυκό ολοκληρωτικά (προσφέροντας αντιθέτως μια πολλαπλότητα φύλων). Άλλες μορφές της φεμινιστικής θεωρίας παίρνουν ως δεδομένη την σύλληψη της αρχής “γυναίκα” και παρέχουν συγκεκριμένες αναλύσεις και κριτικές της φυλετικής ανισότητας, και τα περισσότερα φεμινιστικά κοινωνικά κινήματα προωθούν τα δικαιώματα, συμφέροντα και θέματα των γυναικών. Ο φεμινισμός δεν είναι μια μόνη ιδεολογία. Κατά καιρούς έχεουν αναπτυχθεί διάφορες υπο-κατηγορίες της φεμινιστικής ιδεολογίας. Οι πρώτοι φεμινιστές και τα αρχικά φεμινιστικά κινήματα αποκαλούνται συχνά φεμινιστές πρώτου κύματος, και οι φεμινιστές περίπου μετά το 1960 φεμινιστές δεύτερου κύματος. Πρόσφατα, μια νέα γενιά φεμινιστών έχουν ξεκινήσει το τρίτο κύμα φεμινιστών. Το αν αυτή θα είναι μια εξέλιξη με διάρκει μένει να αποδειχθεί, καθώς το δεύτερο κύμα δεν έχει με κανένα τρόπο τερματιστεί ούτε εκχωρήσει τη θέση του στο τρίτο κύμα. Επιπλέον, πολλοί σχολιαστές έχουν ισχυριστεί πως η σιωπηλή πλειονότητα των σύγχρονων φεμινιστών έχουν περισσότερα κοινά ιδεολογικά με τους φεμινιστές του πρώτου κύματος παρά με αυτούς του δευτέρου κύματος. Για παράδειγμα, πολλές από τις ιδέες του Ριζοσπαστικού φεμινισμού και του φεμινισμού φύλου (εξέχοντα κινήματα δεύτερου κύματος) δεν έχουν προσελκύσει ακόμη το ενδιαφέρον εντός της ευρύτερης κοινότητας και εκτός των τμημάτων Φυλετικών Σπουδών στις ακαδημίες.

Για παράδειγμα ο Ριζοσπαστικός φεμινισμός, ισχυρίζεται πως υπάρχει μια καταπιεστική πατριαρχία που είναι η ριζική αιτία των περισσοτέρων κοινωνικών προβλημάτων. Η βία εναντίον των γυναικών και η καταπίεσή τους, επειδή είναι γυναίκες, είναι πιο θεμελιώδης από τις καταπιέσεις που σχετίζονται με την τάξη, την εθνικότητα, την θρησκεία, κλπ. Μερικοί θεωρούν πως η προτεραιότητα στην καταπίεση και η διεθνοποίηση της ιδέας “Γυναίκα”, που ήταν μέρος της παραδοσιακής Ριζοσπαστικής φεμινιστικής σκέψης, είναι πολλή γενική, και πως οι γυναίκες σε άλλες χώρες δεν θα βιώσουν ποτέ την ίδια εμπειρία του να είσαι “γυναίκα” όπως οι γυναίκες στις Δυτικές χώρες.

Μερικοί ριζοσπαστικοί φεμινιστές συνηγορούν για τον διαχωρισμό – ένας ολοκληρωτικός διαχωρισμός του αρσενικού και του θηλυκού στην κοινωνία και τον πολιτισμό – ενώ άλλοι αμφισβητούν όχι μόνο τη σχέση μεταξύ αντρών και γυναικών, αλλά το ίδιο το νόημα του “άντρα” και της “γυναίκας”. Μερικοί ισχυρίζονται πως οι φυλετικοί ρόλοι, η φυλετική ταυτότητα, και η σεξουαλικότητα είναι από μόνες τους κοινωνικές κατασκευές. Για αυτούς τους φεμινιστές, ο φεμινισμός είναι ένα βασικό μέσο για την ανθρώπινη απελευθέρωση (δηλαδή, η απελευθέρωση των αντρών καθώς και των γυναικών, και των αντρών και γυναικών από άλλα κοινωνικά προβλήματα).

Άλλοι φεμινιστές πιστεύουν πως μπορεί να υπάρχουν κοινωνικά προβλήματα ξεχωριστά ή που προηγούνται της πατριαρχίας (πχ. ρατσισμός ή ταξικοί διαχωρισμοί). Βλέπουν τον φεμινισμό ως ένα απελευθερωτικό κίνημα μεταξύ πολλών, που το καθένα επηρεάζει το άλλο.


Φιλελεύθερος φεμινισμός

Ο φιλελεύθερος φεμινισμός είναι μια μορφή φεμινισμού που υποστηρίζει πως η ισότητα των γυναικών μπορεί να επιτευχθεί με νόμιμα μέσα και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, και πως οι άντρες ως ομάδα δεν πρέπει να αντικρουστούν.

Με τα σημερινά στάνταρ ο φιλελεύθερος φεμινισμός είναι μια κάπως συντηρητική μορφή φεμινισμού, αν και έχει τις ρίζες του παραδοσιακά στον φιλελευθερισμό. Ο φιλελεύθερος φεμινισμός τείνει προς μια ισότητα ομοιότητας με τους άντρες (όχι ένας φεμινισμός διαφορών).

Ο φιλελεύθερος φεμινισμός κατανοεί την πολιτική υπό ατομιστικούς όρους και στοχεύει στην μεταρρύθμιση παρόντων “φιλελεύθερων” πρακτικών στην κοινωνία, παρά στην υποστήριξη μιας συλλήβδην επαναστατικής αλλαγής. Οι φεμινιστές συγγραφείς που συνδέθηκαν με την παράδοση αυτή είναι μεταξύ άλλων οι Mary Wollstonecraft, Τζον Στιούαρτ Μίλλ και η φεμινίστρια δεύτερου κύματος Betty Friedan.

Απόψεις των φιλελεύθερων φεμινιστών

Οι φιλελεύθεροι φεμινιστές τείνουν προς την υποστήξη της νομιμοποίησης των γάμων ατόμων ιδίου φύλου, καθώς και της πολυγαμίας (που περιλαμβάνει την πολυγυνία και την πολυανδρία). Η άποψή τους είναι πως η κυβέρνηση δεν έχει κανένα δικαίωμα να ορίζει ποιό είδος ομόφωνης σχέσης θα συνάψουν οι πολίτες.

Οι φιλελεύθεροι φεμινιστές τείνουν να είναι επίσης υπέρ της επιλογής όσον αφορά στις συζητήσεις για την έκτρωση. Ένα κοινό επιχείρημα που δίνεται γι’αυτή τη θέση είναι πως κάθε άτομο πρέπει να έχει τον έλεγχο του σώματός του, και αυτό τους δίνει το δικαίωμα να παίρνουν ιατρικές αποφάσεις.

Εξαιτίας της προσέγγισης αυτής στην αυτοδιάθεση, οι φιλελεύθεροι φεμινιστές τείνουν να υποστηρίζουν την νομιμοποίηση ή αποποινικοποίηση της πορνείας, θέση που συχνά αντικρούεται από ριζοσπαστικούς φεμινιστές και από το θρησκευτικό δικαίωμα. Οι φιλελεύθεροι φεμινιστές τείνουν να βλέπουν την ποινικοποίηση της πορνείας ως μία νομοθετική πράξη βασισμένη στον πατριαρχικό έλεγχο επί των προσωπικών και επιχειρηματικών υποθέσεων των γυναικών, και γι’αυτό καταπιεστική.


Ριζοσπαστικός φεμινισμός


Ο ριζοσπαστικός φεμινισμός είναι ένας κλάδος του φεμινισμού που θεωρεί την καταπίεση των γυναικών ως βασικό στοιχείο της ανθρώπινης κοινωνίας και επιχειρεί να καταπολεμήσει το πρότυπο αυτό απορρίπτωντας ευρέως τους στάνταρ ρόλους των φύλων. Ριζοσπαστικός (στα αγγλικά: “Radical”, από το λατινικό radix, radic-,ρίζα) στον ριζοσπαστικό φεμινισμό χρησιμοποιείται ως επίθετο που σημαίνει η ρίζα. Οι ριζοσπάστες φεμινιστές αναζητούν την ριζική αιτία της γυναικείας καταπίεσης. Η παραδοσιακή άποψη των Ριζοσπαστών φεμινιστών μπορεί να εκφραστεί ως θεώρηση του διαχωρισμού σε όλες τι κοινωνίες όπως αυτού μεταξύ αντρών και γυναικών και δηλώνωντας πως οι άντρες είναι οι καταπιεστές των γυναικών [1]. Οι αρχές αυτές αναπτύχθηκαν αρχικά στα τέλη της δεκαετίας του ’60 ως σημαντικό μέρος του δεύτερου κύματος φεμινισμού.

Η Ριζοσπαστική φεμινιστική θεωρία και ιδεολογία

Οι Ριζοσπάστες φεμινιστές πιστεύουν πως η κοινωνία είναι μια καταπιεστική πατριαρχία, που κυρίως (ή αποκλειστικά) καταπιέζει τις γυναίκες. Οι Ριζοσπάστες φεμινιστές επιδιώκουν την κατάργηση της πατριαρχίας. Κάποια ρεύματα του ριζοσπαστικού φεμινισμού συνηγορούν υπέρ της αντικατάστασης της πατριαρχίας με το αντίθετό της (μητριαρχία). Εξαιτίας αυτού, μερικοί παρατηρητές πιστεύουν πως ο ριζοσπαστικός φεμινισμός εστιάζει στην καταπίεση των φύλων της πατριαρχίας ως την πρώτη και πρωτίστως βασική καταπίεση που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες.

Η πατριαρχική θεωρία δεν είναι πάντα τόσο μονόπλευρη όσο η πίστη πως όλοι οι άντρες κερδίζουν από την καταπίεση όλων των γυναικών. Η πατριαρχική θεωρία σημειώνει πως οι κυρίαρχοι άντρες χρησιμοποιούν βίαιη ιεραρχική κοινωνική δύναμη για να ελέγξουν μη-κυρίαρχους άντρες όπως τις γυναίκες. Επιπροσθέτως, η πατριαρχική θεωρία αναλύει κάποιες κοινωνίες (όπως οι σύγχρονες Δυτικές κοινωνίες) ως επιτρέπουσες σε γυναίκες να παίξουν ενεργητικό ρόλο στην πατριαρχία, παίρνοντας το ρόλο του κυριαρχούντος αρσενικού. Σε αυτές τις μορφές η πατριαρχική θεωρία υποστηρίζει πως το πρωταρχικό στοιχείο της πατριαρχίας είναι μία σχέση κυριαρχίας, όπου το ένα μέρος (σχεδόν πάντα αρσενικό) είναι κυρίαρχο και εκμεταλλεύεται το άλλο μέρος (γενικά γυναίκες) για δικό του όφελος.

Ωστόσο, κριτικές στην παραπάνω άποψη έχουν καταλήξει σε μια διαφορετική προοπτική στον ριζοσπαστικό φεμινισμό που υποστηρίζεται από κάποιους,και ο οποίος αναγνωρίζει την χρονική αλληλουχία και διασταύρωση διαφορετικών τύπων καταπίεσης που μπορούν να συμπεριλαμβάνουν τα ακόλουθα: φύλο, φυλή, τάξη, αντιληπτή ελκυστικότητα, σεξουαλικότητα, ικανότητα, ενώ επιβεβαιώνουν ακόμα την αναγνώριση της πατριαρχίας.


Αμερόληπτος φεμινισμός

Ο Αμερόληπτος φεμινισμός είναι μια φράση που επινοήθηκε από την Christina Hoff Sommers στο βιβλίο της “Ποιός Έκλεψε τον Φεμινισμό” (Who Stole Feminism) (Simon & Schuster, 1994). Χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια ιδεολογία αστικής και νομικής ισότητας και να την διακρίνει από τον γυναικοκεντρισμό που αισθάνθηκε πως ήταν κυρίαρχος στο σύγχρονο φεμινιστικό κίνημα, τον οποίο περιέγραψε ως φεμινισμό φύλου.

Φιλοφεμινισμός


Ο φιλοφεμινισμός περιγράφει ένα τμήμα του σύγχρονου αντρικού κινήματος που είναι ευμενές απέναντι στα φεμινιστικά θέματα και επιχειρεί να προσθέσει μια αντρική φωνή και συνηγορία για αλλαγή στις σχέσεις των φύλων και στην κοινωνική, πολιτική και θεσμική δομή. Όπως υπάρχουν διάφορα είδη φεμινισμού, υπάρχουν επίσης διάφορα είδη φιλοφεμινισμού. Εντός του φιλοφεμινισμού υπάρχει διαφωνία ως προς το ποια είναι ή θα πρέπει να είναι η βασική ατζέντα, με τις απόψεις να είναι μοιρασμένες συνήθως μεταξύ ριζοσπαστικών ή φιλελεύθερων γραμμών. Οι ριζοσπάστες θεωρούν την αρσενικότητα ως μια αμετάτρεπτη κοινωνική κατασκευή και αναζητούν τρόπους για να καταρρίψουν την κυριαρχία της, ενώ οι φιλελεύθεροι θεωρούν την αρσενικότητα (-ες) ως ανοιχτή σε αλλαγή και μεταμόρφωση. Υπάρχουν πολυάριθμες άλλες θεωρητικές διακρίσεις εντός των φιλοφεμινιστικών συζητήσεων, αλλά παρ’ όλα αυτά, υπάρχει γενική συμφωνία πως οι άντρες κερδίζουν από την ισχύουσα πατριαρχική και ηγεμονική τάξη των φύλων εις βάρος των γυναικών.

Αυτα...

[xylino spathi]

Θα δωσουμε διαγωνισμα αυριο;
επειδη δεν προλαβαινω να το διαβασω ολο, δωσε μου κανε σοσακι

[ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ]