Μάικ Καναλάκης, ο σερίφης της Κομητείας Μοντερέι

[Moira]

«Γραφείο σερίφη του Μοντερέι Κάουντι, πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;», λέει μια πρόσχαρη γυναικεία φωνή, που ακούγεται τόσο κοντά και καθαρά που θα νόμιζες ότι είχες πάρει στην παρακάτω γειτονιά και όχι στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ. «Εεε, τον... σερίφη θα ήθελα παρακαλώ - από Ελλάδα πείτε του τηλεφωνώ», λέω δειλά προσπαθώντας να αποδιώξω επιτέλους την εικόνα του Κλιντ Ιστγουντ που έχει σφηνωθεί στο μυαλό. Δεν περνάνε παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα κι ένας άντρας σηκώνει το ακουστικό: «Τι κάνει η πατρίδα; Τι καιρό έχετε εκεί; Ξέρω, ξέρω, τώρα σας έρχονται στο μυαλό όλα τα γουέστερν που έχετε δει. Κλιντ Ιστγουντ και τέτοια. Ο Κλιντ πάντως είναι πολύ φίλος, εδώ μένει, έχουμε συνεργαστεί μάλιστα!». Αυτό θα πει σερίφης και δη σερίφης από τα Χανιά της Κρήτης.

Πρόθυμος

Μιλάμε με τον 61χρονο Μάικ Καναλάκη, ομογενή τρίτης γενιάς που διανύει τη δεύτερη θητεία του ως σερίφης της Κομητείας Μοντερέι της Καλιφόρνια, αξίωμα που ανέλαβε με απευθείας εκλογή από τον λαό. Τον Ελληνα που διοικεί 462 άτομα, είναι υπεύθυνος για την ασφάλεια 400.000 ανθρώπων και διαχειρίζεται προϋπολογισμό 50 εκατομμυρίων δολαρίων! Και που παρ' όλα αυτά είναι πρόθυμος να διαθέσει λίγα λεπτά της ώρας για να μιλήσει με την «πατρίδα» - σε άπταιστα αγγλικά βέβαια. «Εγώ δυστυχώς δεν μιλάω ελληνικά. Η Μέρι, όμως, η γυναίκα μου τα μιλάει και πολύ καλά μάλιστα. Αμερικανίδα είναι, αλλά έμαθε και αγάπησε την Ελλάδα από μένα, έμαθε τη γλώσσα, διοργανώνει μάλιστα και το ετήσιο ελληνικό φεστιβάλ του Μοντερέι!».

Μπουζούκια

Πράγματι, κάθε χρόνο στις αρχές Σεπτεμβρίου, η Σαλίνας, η πρωτεύουσα της κομητείας δονείται από τους ήχους του μπουζουκιού και τσικνίζεται από τις σούβλες. «Α, είναι τέλεια, περνάμε πολύ ωραία. Είμαστε αρκετές εκατοντάδες οι Ελληνες στο Μοντερέι». Ο Μάικ Καναλάκης βέβαια πρόκειται να πάρει μια πιο γενναία και αυθεντική γεύση από την Ελλάδα τον ερχόμενο Οκτώβριο, όταν για πρώτη φορά στη ζωή του θα ταξιδέψει στην πατρίδα του στα Χανιά. «Είμαι ενθουσιασμένος με αυτό το ταξίδι. Επιτέλους τώρα μπορώ να το κάνω. Ολα αυτά τα χρόνια με είχε απορροφήσει η καριέρα μου, η οικογένειά μου. Ολο το ανέβαλα. Ηρθε όμως η ώρα. Θα πάω στην Κρήτη με τη γυναίκα μου και σκοπεύω να περάσω αξέχαστα». Στο χωριό θα αναζητήσει μάλιστα και τον νονό του που ακόμη ζει εκεί και με τον οποίο διατηρεί επαφή.

Ο σερίφης Καναλάκης, πάντως, δεν μετανιώνει για την αφοσίωση στη δουλειά του. «Μου προσφέρει μεγάλη ικανοποίηση να υπηρετώ τους πολίτες, να κάνω την κοινότητά μας πιο ασφαλή, να την προστατεύω από την εγκληματική δραστηριότητα», λέει. Νιώθει ιδιαίτερα περήφανος για μια σειρά από πρωτοβουλίες που έλαβε κατά τη διάρκεια της θητείας του, οι οποίες φαίνεται ότι αποδίδουν. Οπως, για παράδειγμα, τη δημιουργία ειδικού μικτού σώματος για την πρόληψη και καταπολέμηση του προβλήματος των συμμοριών, με άνδρες από την Κομητεία, αλλά και τον Δήμο Σαλίνας. «Η δράση των συμμοριών βέβαια παραμένει «αγκάθι» για την περιοχή - πάρα πολλοί είναι οι νέοι, κυρίως ισπανόφωνοι, που εντάσσονται σε τέτοιες ομάδες (σ.σ. ο ισπανόφωνος πληθυσμός ξεπερνά το 40% στην κομητεία του Μοντερέι). Τα ναρκωτικά αποτελούν το άλλο μεγάλο πρόβλημα, ειδικά οι μεθαμφεταναμίνες. Συμβαίνει το ίδιο και στην Ελλάδα;» ρωτάει -και μοιάζει να σαστίζει με τις υπερατλαντικές διαστάσεις της μάστιγας. «Το 90% των εγκλημάτων στις ΗΠΑ πάντως σχετίζονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με τα ναρκωτικά. Είναι τρομερό».

Η δουλειά του Μάικ Καναλάκη είναι η καταπολέμηση του εγκλήματος, δεν χωράει αμφιβολία επ' αυτού, ακόμα κι αν μας ζητεί να ξεχάσουμε ό,τι έχουμε μάθει από την τηλεόραση για τους σερίφηδες. «Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Είμαστε περισσότερο executives, διαχειριζόμαστε ανθρώπους και χρήματα», εξηγεί. Αλλά, ακόμα κι έτσι, μήπως τον αδικεί το παρατσούκλι του... «ο σερίφης με τα αρκουδάκια» (the teddy bear sheriff); «Καθόλου, τιμή μου!», απαντά εξηγώντας το έθιμο που θέλει τους πολίτες κάθε Δεκέμβριο να χαρίζουν λούτρινα αρκουδάκια στους αξιωματικούς, τόσα που οι τελευταίοι γεμίζουν τα περιπολικά τους σχεδόν μέχρι απάνω. «Τα παίρνουμε και τα δίνουμε στα παιδάκια που έχουν ανάγκη. Αλλά κρατάμε πάντα μερικά στα αυτοκίνητα. Εχει αποδειχθεί ότι σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας ή όπου εμπλέκονται παιδιά, λειτουργεί ανακουφιστικά να τους δίνουμε ένα τέτοιο ζωάκι, τους ηρεμεί», λέει ο κ. Καναλάκης.

Περήφανος

«Πείτε μου όμως, στ' αλήθεια θέλω να ξέρω», προσθέτει. «Τι καιρό έχετε εκεί;» Ακούει για ανέμους και βροχές και μοιάζει να συννεφιάζει. Οπως ίσως και στο μυαλό κάθε μετανάστη, η χώρα μας είναι πάντα ηλιόλουστη. «Είμαι περήφανος που είμαι Ελληνας. Αισθάνομαι ευλογημένος και ευγνώμων για την καταγωγή μου, αυτή αντιπροσωπεύει τα θεμέλια τού ποιος είμαι. Και πάντα με ευχαριστεί να βοηθάω την πατρίδα μου με όποιον τρόπο μπορώ».

Οι δυνατότητες για κάτι τέτοιο από τόσο μακριά είναι περιορισμένες, ωστόσο από καιρού εις καιρόν παρουσιάζονται ευκαιρίες. Ορισμένες περιόδους του χρόνου, για παράδειγμα, το Μοντερέι γεμίζει Ελληνες αξιωματικούς του στρατού και οπλίτες, οι οποίοι συμμετέχουν σε προγράμματα εκπαίδευσης. «Τους συναντάω στην εκκλησία, μιλάμε, μαθαίνω τα νέα της Ελλάδας. Τους βοηθάω με όποιον τρόπο μπορώ». «Εννοείτε στην ορθόδοξη εκκλησία; Είστε ορθόδοξος;» «Ναι, τι θα έπρεπε να είμαι;»

Από τις ελιές στα ορυχεία

Ηταν τη δεκαετία του '20 όταν οι παππούδες του Μάικ Καναλάκη άφησαν μια για πάντα το χωριό τους στην Κρήτη και τη ζωή στις ελιές για ένα καλύτερο αύριο στην Αμερική. Το καλύτερο αύριο ωστόσο άργησε να έρθει. Ο παππούς του σημερινού σερίφη του Μοντερέι πέθανε λίγα χρόνια αργότερα σε ένα τρομερό εργατικό δυστύχημα στα ορυχεία της Γιούτα όπου εργαζόταν, αφήνοντας μόνη τη γυναίκα του με τέσσερα παιδιά. Αργότερα, η γιαγιά του Καναλάκη ξαναπαντρεύτηκε Ελληνα και μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια, που έμελλε να γίνει η δεύτερη πατρίδα της οικογένειας.

«Είναι πολύ όμορφος τόπος το Μοντερέι, πραγματικά», λέει ο Μάικ Καναλάκης στην «Κ». «Η κομητεία εκτείνεται παραθαλάσσια, έχουμε δάση, πεδιάδες και βέβαια μια καταπληκτική ακτογραμμή. Ομως και η Κρήτη δεν πρέπει να πάει πίσω, σύμφωνα με τις μαρτυρίες».

Σήμερα, οι Καναλάκηδες είναι μια από τις πολυπληθέστερες ελληνικές οικογένειες στην Καλιφόρνια. «Μαζευόμαστε συνέχεια, είμαστε πολύ δεμένοι με τους συγγενείς μου». Παραδέχεται πάντως πως τη σημαία της «ελληνικότητας» κρατάει η Αμερικανίδα σύζυγός του, με την οποία μοιράζονται τη ζωή εδώ και 33 χρόνια - και είναι παραπάνω από βέβαιο ότι θα την περάσει και στα τέσσερα εγγόνια τους.