Φόρουμ της Νεολαίας Βορειοηπειρωτών

Τι λέτε?

ΧΑΧΑΧΑΧΑΑΧΑΧΧΑΧΑΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑ

απλά υπέροχο

Μόνο που ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος για όλους...
Ας πάρουμε την δική μου εκδοχή.

Αρχικά θα έπρεπε να εμφανίζεσαι με κάποιο τρόπο στην Γη 90 χρονών. (ανοίγωντας την ταφόπλακα σου ας πούμε)

Μετά ζεις σε γηροκομείο όπου σε έχουν παρατήσει τα παιδιά σου, δεν έχεις κανέναν στον κόσμο, χέζεσαι κάθε 3 και λίγο και οι φροντιστές σε κακοποιούν ασκώντας βία. Βλέπεις κάθε χρόνο το σώμα σου να βελτιώνεται, βγάζεις άσπρα μαλλιά ώσπου γίνεσαι 65 χρονών και σε διώχνουν.

Πηγαίνεις στην δουλειά των 3,60 όπου σε περιμένουν η χοντρή γυναίκα σου, τρία κουτσούβελα, ένα δυαράκι στο ισόγειο που το έχεις με ενοίκιο και ένα αμαξάκι που έχεις πάρει 3 δάνεια και έχεις βάλει 345 άτοκες δόσεις για να το πάρεις.
Εργάζεσαι για σαράντα χρόνια, τα μαλλιά σου ολοέα πυκνώνουν και μαυρίζουν, τα περιττά κιλά παραμένουν γιατί ως γνωστόν η φτώχια θέλει καλοπέραση.

Στα 25 σου αφότου δεν έχεις βγάλει κανένα από τα γούστα σου (ταξίδια, ψώνια, γνωριμίες) γιατί δούλευες μια ζωή σαν μλκάς αλλά δεν έμενε τίποτα στην άκρη πηγαίνεις πια να μείνεις με τους γονείς σου για να τους γνωρίσεις καλύτερα και να ξεκουραστείς.
Τότε δεν ξεκινάς το πανεπιστήμιο γιατί δούλευες από τα 17 σου για να βοηθήσεις τους δικούς σου (άτιμη κοινωνία, ΚαΊλας και τα σχετικά) δεν έχεις πάει ποτέ σε party στη ζωή σου και από sex γνωρίζεις μόνον την χειρονακτική εργασία γιατί δεν σου κάθεται καμία.
Είσαι έτοιμος πια για το λύκειο, εκεί ερωτεύεσαι την ωραιότερη συμμαθήτρια της τάξης αλλά αυτή θα σε κλάσει για τον ωραίο ξανθό συμμαθητή σου με IQ ραδικιού και εσύ χτυπάς το κεφάλι σου στο τοίχο και θες να αυτοκτονήσεις.

ΜΕΤΑ ΓΙΝΕΣΑΙ ΠΑΙΔΙ, ΠΑΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ , ΤΟ ΣΕΞ ΚΑΙ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΣΕ
ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΠΙΑ, ΠΑΙΖΕΙΣ ΣΤΙΣ ΑΛΑΝΕΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΝΥΧΤΩΣΕΙ,
ΚΑΝΕΙΣ ΒΛΑΚΕΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΟΥ, ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΙΑ ΕΥΘΥΝΕΣ.
ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΓΙΝΕΣΑΙ ΜΩΡΟ , ΟΛΟΙ ΣΕ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ, ΣΕ ΑΓΑΠΟΥΝ ΚΑΙ ΣΟΥ
ΦΕΡΝΟΥΝ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΑ. ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΝΑ ΜΙΛΑΣ.. (αυτό μπορεί να υφίσταται, γι' αυτό και δεν το άλλαξα)

Επιστρέφεις στην κοιλιά της μητέρας σου όπου περνάς τους τελευταίους εννέα μήνες σου κολυμπώντας και εντελώς ξαφνικά μια μέρα...
τελειώνεις την ύπαρξή σου ως ΣΠΕΡΜΑ.

The End

Εν’ μέρη ο aZu έχει ένα δίκιο. Υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, αλλά δεν χιάζετε να το βλέπουμε απαισιόδοξα το θέμα,