Τώρα είναι 13:06 pm 28 03 2024

Το συλλογικό και το ατομικό

Συζητήσεις για τις φιλικές , οικογενειακές σας σχέσεις ,και για τα κοινωνικά προβλήματα.

Συντονιστής: Νέοι

Το συλλογικό και το ατομικό

Δημοσίευσηαπό Moira » 00:00 am 24 04 2008

Το συλλογικό και το ατομικό

Του Αποστολου Λακασα

Σε ένα φανάρι σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας, κοντά στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, κάθε ημέρα ξεροσταλιάζει ένα ξυπόλητο παιδί - μετανάστης, του οποίου τα δάχτυλα των ποδιών είναι ακρωτηριασμένα. Κάθε ημέρα βρίσκεται εκεί, ζητώντας μια βοήθεια από τους οδηγούς. Είναι μία βίαιη εικόνα που συσπά και τα πιο ψύχραιμα, αδιάφορα πρόσωπα. Οποια αντίδραση και εάν λάβει από τον οδηγό του προπορευόμενου οχήματος, ο μικρός κατεβάζει το κεφάλι και προχωρεί προς τον επόμενο οδηγό. Το χαμήλωμα του κεφαλιού, του έχει γίνει δεύτερη φύση. Χαμηλώνει τα μάτια, για να προσέξει πού θα πατήσει. Τα πόδια του έχουν μεν σκληραγωγηθεί στο καυτό από τα αυτοκίνητα διάζωμα, όμως εκείνο μοιάζει να «φοβάται» τα βήματά του. ΄Η μήπως πάλι ντρέπεται για την κατάντια του;

Και εγώ (ή μήπως καλύτερα «εμείς»;), κάθε φορά που του δίνω τον οβολό μου, γυρίζω το βλέμμα και αναζητώ «διαφυγή», είτε στο γκάζι του αυτοκινήτου είτε στα τσιγάρα είτε στο ραδιόφωνο.

Θα μπορούσε να είχε ολοκληρωθεί αυτό το κείμενο εδώ. Χωρίς πολλές επιπλέον κουβέντες για μια κοινωνία ανάλγητη. «Ανάλγητη»; Θα θεωρηθεί όρος σκληρός, από όσους αναζητούν εύκολες δικαιολογίες για την τύχη του μικρού, ρίχνοντας τις ευθύνες στο ανοργάνωτο κράτος και στο ελλιπές σύστημα πρόνοιας - ελλιπές όχι μόνο για τους ξένους αλλά και για τους ίδιους τους Ελληνες φορολογουμένους. Μα ποιος, βρε αδελφέ, είναι αυτό το κράτος; Ποιος διαμορφώνει μια ευνομούμενη πολιτεία, εάν όχι οι πολίτες, όλοι όσοι χωρίς αιδώ και ευαισθησία ποδοπατάμε τους -κοινωνικά και οικονομικά- αδύνατους, τους εκμεταλλευόμαστε για να χτίσουμε μια σαθρή ευημερία, τους χρησιμοποιούμε από θέση ισχύος μόνο ως άλλοθι για να διατρανώσουμε την ευαισθησία μας, και μετά τους ξεχνάμε. Η συμπεριφορά αυτή δεν αφορά μόνο τους μετανάστες, τους ξένους. Αλλωστε, ξένος έχει καταντήσει και ο ίδιος ο γείτονας …

Η αδυναμία του ελληνικού κράτους να πάει μπροστά οφείλεται, εν πολλοίς, στην αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας να απεκδυθεί τον μανδύα του ατομικού και έμπρακτα να στηρίξει συλλογικά δικαιώματα, να υπηρετήσει το γενικό καλό. Για παράδειγμα, πολλοί διαμαρτύρονται για τις κακές δημόσιες υπηρεσίες, για τα σκουπίδια στους δρόμους, για την άναρχη δόμηση, για τον εμπαιγμό των συμβασιούχων, για τον ωχαδελφισμό και την ήσσονα προσπάθεια. Ομως, όταν το ρουσφέτι τους ολοκληρωθεί, όταν το παράνομό τους κτίσμα νομιμοποιηθεί, όταν οι ίδιοι βολευτούν σε κάποια δημόσια θεσούλα ή όταν κάνουν τη δουλίτσα τους, τα ξεχνούν όλα! Και τότε, ξαναπαίρνουν το ψύχραιμο πρόσωπό τους, βαδίζουν με το κεφάλι ψηλά, σίγουροι για το στέρεο έδαφος που πατούν, και τρώνε φρέσκες φράουλες Ηλείας πασπαλισμένες με άχνη.
Άβαταρ μέλους
Moira
Τακτικό μέλος
 
Δημοσιεύσεις: 225
Εγγραφή: 13:17 pm 10 01 2008
Τοποθεσία: Βόρεια Ήπειρος

Επιστροφή στο Κοινωνία, Σχέσεις και Οικογένεια

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 4 επισκέπτες

cron

Μέλη σε σύνδεση

Συνολικά υπάρχουν 4 μέλη συνδεδεμένα: 0 εγγεγραμμένο, 0 κανένας με απόκρυψη και 4 επισκέπτες (με βάση ενεργά μέλη που έχουν συνδεθεί τα τελευταία 5 λεπτά)
Περισσότερα μέλη σε σύνδεση 342 την 02:14 am 20 11 2019

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 4 επισκέπτες

Login Form