- Κρίμα για αυτούς που αγωνίστηκαν
του Θοδωρή Ασβεστόπουλου
Πριν δύο περίπου μήνες είχα γράψει ένα άρθρο με τίτλο "Η βορειοηπειρώτικη λεβεντιά και η βορειοηπειρώτικη αθλιότητα" σχολιάζοντας κάποιες καταστάσεις στο εσωτερικό της βορειοηπειρωτικής κοινωνίας με αφορμή ορισμένα ενδεικτικά γεγονότα που έλαβαν χώρα το περασμένο καλοκαίρι.
Κάποιοι παρεξηγήθηκαν επειδή θεώρησαν ότι προσβλήθηκαν σαν Βορειοηπειρώτες από αυτά που γράφτηκαν, αγνοώντας όμως ότι το νόημα ήταν πως όσο υπάρχει η λεβεντιά στις τάξεις τους άλλο τόσο υπάρχει και η αθλιότητα και πως είναι στο χέρι τους για το αν καταταχθούν στη μία ή στην άλλη κατηγιορία.
Ένας μάλιστα ανώνυμος σχολιαστής αντιδρώντας στο άρθρο αυτό ανάμεσα σε άλλα έγραψε και τον δικό του ορισμό για την αγάπη προς την ιδιαίτερη πατρίδα του:
«Όσο για τα σημερινά εγώ γιατί βλέπω αγάπη για την πατρίδα και μόνο αγάπη?
Κάθε καλοκαίρι μαζευόμαστε, κάνουμε τα γλέντια μας, τραγουδάμε τα τραγούδια μας, απολαμβάνουμε τα κλαρίνα μας μέχρι το πρωί, σφιχταγκαλιαζόμαστε με τους συγχωριανούς μας που έρχονται από διαφορετικά μέρη για να περάσουν λιγες μέρες στην πατρίδα.....»
Κάθε καλοκαίρι μαζευόμαστε, κάνουμε τα γλέντια μας, τραγουδάμε τα τραγούδια μας, απολαμβάνουμε τα κλαρίνα μας μέχρι το πρωί, σφιχταγκαλιαζόμαστε με τους συγχωριανούς μας που έρχονται από διαφορετικά μέρη για να περάσουν λιγες μέρες στην πατρίδα.....»
Θα συμπλήρωνα ότι αυτή την «αγάπη» και την «αυταπάρνηση» για τη μαρτυρική Βόρειο Ήπειρο η συντριπτική πλειοψηφία των Βορειοηπειρωτών που διαμένει στην Ελλάδα, δεν την αποδεικνύει μόνο κάθε καλοκαίρι στα πανηγύρια, αλλά και κάθε Ιανουάριο και Φεβρουάριο, όταν και διοργανώνονται οι κοπές βασιλόπιτας από τα σωματεία. Εκεί δημιουργείται πραγματικά το αδιαχώρητο, πράγμα που δείχνει μέσω της ψυχαγωγίας και της διασκέδασης ότι όντως οι Ηπειρώτες πέραν της Κακαβιάς δεν ξεχνούν τον τόπο τους.
Ποιες εκδηλώσεις τώρα για ιστορικές επετείους και ποια απογραφή πληθυσμού;
Αυτά είναι μόνο για τους “κολλημένους”, τους “ρομαντικούς” και όσους “ονειρεύονται καρέκλες”.
Αυτό ήταν το "δίδαγμα" από τη φετεινή εκδήλωση για την επέτειο της ανακήρυξης της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου που πραγματοποιήθηκε χθες στο κέντρο της Αθήνας.
«Η Βόρειος Ήπειρος δεν θα απελευθερωθεί ούτε με τα όπλα, ούτε με την πολιτική. Θα απελευθερωθεί με το κλαρίνο» μου είπε νεαρός Βορειοηπειρώτης (από τους λίγους παρόντες της ηλικίας του), έξω από τον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Καρύτση, όπου τελέστηκε η Δοξολογία για την 17η Φεβρουαρίου 1914, σχολιάζοντας το φαινόμενο ότι αυτή τη χρονιά συγκεντρώθηκε ο λιγότερος κόσμος κατά τα τρία τελευταία χρόνια για να τιμήσει του Ήρωες του Αυτονομιακού Αγώνα.
Σε μία περίοδο μάλιστα που επίκειται η απογραφή πληθυσμού στην Αλβανία, ένα ιστορικό γεγονός που θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό τη συνέχεια του αλυτρώτου τμήματος της γης του Πύρρου.
Η έναρξη της εκδήλωσης στις 11 το πρωί, μία ώρα νωρίτερα δηλαδή απ’ όσο συνηθίζεται, δεν αποτελεί δικαιολογία για κανέναν. Σε τέτοιου είδους γεγονότα θα προσέρχονται τα ίδια πάντα πρόσωπα. Πάντα θα ανταλλάζουμε χειραψίες με τους μισούς τουλάχιστον παρεβρισκόμενους γιατί σίγουρα τους ξέρουμε, τους έχουμε κάπου ξαναδεί ή μπορεί να μη μιλάμε με κάποιους άλλους γιατί έχουμε τσακωθεί μαζί τους. Τα ίδια άτομα θα δηλώνουν παρών.
Φυσικό επόμενο όμως είναι πως όταν υπάρχει αυτή η απουσία κάποιοι άλλοι να εκμεταλλεύονται αυτές τις περιστάσεις για να δώσουν τη δική τους παράσταση.
Όσοι ήταν παρόντες είδαν την επίθεση που δέχτηκε ένας από τους δύο παρόντες Έλληνες Βουλευτές, καθώς και ο πρόεδρος του Συλλόγου Βορειοηπειρωτών, που διοργανώνει και την εκδήλωση, από ορισμένους διαδηλωτές, οι οποίοι στη συνέχεια φώναζαν συνθήματα για τους «αλήτες, προδότες πολιτικούς» φαίρνοντας σε δεύτερη μοίρα τη Βόρειο Ήπειρο.
Κάποιοι καλοθελητές θα σπεύσουν να προβάλλουν και αυτό σαν δικαιολογία του ότι δεν θέλουν να ασχοληθούν με το εθνικό τους ζήτημα, παραβλέποντας ότι αυτή τους η αδιαφορία επιτρέπει την επικράτηση τέτοιων καταστάσεων.
Είναι άραγε μόνο οι «αλήτες και προδότες» πολιτικοί υπεύθυνοι για την κατάντια του Βορειοηπειρωτικού ή μήπως κάποιοι δεν κάνουν τίποτα και τα περιμένουν όλα έτοιμα από τους άλλους;
Κρίμα πραγματικά για αυτούς που αγωνίστηκαν και έπεσαν μαχόμενοι στους Βαλκανικούς Πολέμους 1912 – ΄13, στον Αυτονομιακό Αγώνα 1914 και στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο 1940 - ΄41. Κρίμα για αυτούς που εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν ή εκτελέστηκαν στη διάρκεια της κομμουνιστικής δικτατορίας.
Κρίμα για τα παληκάρια της ΣΦΕΒΑ που τη δεκαετία του 1980 αφήναν οικογένειες, σπουδές και δουλειές για να αγωνιστούν για τη Βόρειο Ήπειρο και ως αντάλλαγμα είχαν τον άγριο ξυλοδαρμό σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Γιάννινα τόσο από τα ΜΑΤ όσο και από τους ακροαριστερούς.
Κρίμα εσχάτως και για τον Χιμαραίο εθνομάρτυρα Αριστοτέλη Γκούμα.
Είναι τελικά το Βορειοηπειρωτικό ένα ζήτημα που ενδιαφέρει μόνο τις λίγες εκατοντάδες που τρέχουν στις εκδηλώσεις, που καταγγέλουν τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το αλβανικό κράτος ή στη χειρότερη που γράφουν στα μπλογκς;
Και οι τελευταίοι (οι μπλόγκερς και οι σχολιαστές δηλαδή), να είναι άραγε τρελοί που και αυτοί τσακώνονται για το αν ο ηγέτης των Βορειοηπειρωτών πρέπει να είναι ο Μπολάνος, ο Ντούλες, ο Κίτσιος, ο Ξέρρας ή ο Τάβος;
Μάλλον ναι! Γιατί ηγέτες είναι αυτοί που ελκύουν το πλήθος.
Και αφού η Βόρειος Ήπειρος θα απελευθερωθεί με το... κλαρίνο οι ηγέτες των Βορειοηπειρωτών δεν μπορούν να είναι άλλοι από τους Βασίλη Καλκάνη, Θωμά Λώλη, Θανάση Κώστα και άλλους δεξιοτέχνες του αγαπητού μουσικού οργάνου.
Ήδη μετά την εκδήλωση τέθηκε σοβαρά η πρόταση τον επόμενο χρόνο να έχουμε μπροστά στην πορεία έναν κλαρινοπαίχτη με την κομπανία του και στη συνέχεια να στηθεί ηπειρώτικο γλέντι στην Πλατεία Συντάγματος.
Χαρμόσυνη γιορτή δεν είναι στο κάτω κάτω η επέτειος της Αυτονομίας;
ΥΓ.: Πολλά έγραψα τα οποία και πάλι θα διαβαστούν από τις λίγες εκατοντάδες που ασχολούνται.