Ήρθε όταν ήταν τριών απ' την Χειμάρρα, και τα ποιήματά του θα μπορούσαν να είναι (πειραγμένα) άρθρα της επικαιρότητας. Μια συνέντευξη με τον Χρήστο Αρμάντο Γκέζο.
Τι πιστεύει λοιπόν ένας 25χρονος ότι έχει να προσφέρει η ποίηση σήμερα;
Ας μην περιμένουμε και πάρα πολλά από την ποίηση, οι άνθρωποι συχνά εναποθέτουν περισσότερα από όσα πρέπει σε παράγοντες έξω από αυτούς. Η ποίηση δεν ρίχνει καθεστώτα, έχει γράψει ο Τίτος Πατρίκιος και συμφωνώ, χωρίς όμως αυτό να τη μειώνει· η ποίηση προσφέρει σήμερα ό,τι και σε κάθε καιρό: παρηγορία, ονειροπόληση, μια δυναμική και γεμάτη γόνιμες αντιφάσεις ενατένιση του κόσμου.
Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια στη Χειμάρρα;
Στη Χειμάρρα έζησα περίπου μέχρι τα 3 μου, οπότε οι περισσότερες αναμνήσεις που έχω από εκεί είναι αγνές και ανέμελες εικόνες ενός πολύ διαφορετικού κόσμου, ιδωμένες και μέσα από το φίλτρο της νοσταλγίας για χρόνια που πέρασαν χωρίς σύγχρονη συναίσθηση της σπουδαιότητάς τους.
Και πώς σου φάνηκε η μετακόμιση στην Ελλάδα;
Από τη Χειμάρρα βρεθήκαμε στη Σκάλα Λακωνίας, όπου και πήγα σχολείο μέχρι να ανέβω στην Αθήνα για τις σπουδές μου στο Πολυτεχνείο. Και τις δύο αυτές μεταβάσεις μπορώ τώρα να τις κρίνω ως εξαιρετικά σημαντικές για διαμόρφωσή μου, με τη δεύτερη να είναι κατά κάποιον τρόπο επιδιορθωτική της πρώτης.
Μίλησέ μου λίγο για το πρώτο σου βιβλίο-συλλογή.
Έχει τίτλο «Ανεκπλήρωτοι Φόβοι» και κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Πολύτροπον. Περιέχει ποιήματα που γράφτηκαν τον τελευταίο κυρίως χρόνο και αφορούν μια ταραγμένη περίοδο της ζωής μου, ενώ αναγκάστηκα να μην συμπεριλάβω πολλά προγενέστερα που δεν ταίριαζαν σε φόρμα ή περιεχόμενο – μια οδυνηρή αλλά απαραίτητη διαδικασία.
Ποια είναι τα θέματα που σε ενδιαφέρουν;
Όπως υπονοείται και στον τίτλο του βιβλίου μου, με απασχολεί ιδιαίτερα το δίπολο φόβος-χρόνος: ο φόβος για το καθετί που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις γιατί είναι έξω από τα δικά σου, μικρά μέτρα, και ο χρόνος ως φορέας της προσπάθειας αποτίναξης του φόβου και πραγμάτωσης των ονείρων, μαζί με όλα τα αναπόφευχτα που έρχονται στην πορεία: η επίδραση του παρελθόντος σε παρόν και μέλλον, η λήθη, η μοναξιά, η απώλεια, ο θάνατος.
Τα ποιήματά σου θα μπορούσαν να είναι (πειραγμένα) άρθρα της επικαιρότητας -τόσο ζωντανά και άμεσα τα βρίσκω. Πώς βλέπεις τα πράγματα γύρω σου; Πώς επηρεάζουν το γράψιμό σου;
Όταν ξεκίνησα να γράφω, δεν με απασχολούσαν ιδιαίτερα τα όσα συνέβαιναν γύρω μου, όμως με το πέρασμα του χρόνου και την αποβολή του έντονου εγωκεντρισμού που συνοδεύει καμιά φορά τον νέο δημιουργό, αλλά και λόγω των εξελίξεων της εποχής μας, το περιεχόμενο των γραπτών μου έχει σαφώς επηρεαστεί κι έχει ακουμπήσει και πιο συλλογικά προβλήματα. Ο τόνος τους ήταν πάντα παρόμοιος, και τώρα που η απαισιοδοξία έχει γίνει ένα είδος μόδας, μια υλιστική αντίδραση στη δύσκολη οικονομική συγκυρία, τα γραπτά μου μοιάζουν πιο οικεία στον αναγνώστη από μια σκοπιά που δεν είχα στο μυαλό μου εξαρχής. Είναι μια παράξενη αίσθηση.
Μέσα στο μαύρο πολλών θεμάτων του βιβλίου σου διακρίνω μια υπόγεια αισιοδοξία σου. Κάνω λάθος;
Πολύ σωστή επισήμανση. Αντιπαθώ τις μονολιθικές προσεγγίσεις και δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να ισχυριστώ ότι η ζωή είναι γεμάτη πίκρα και οδύνη κι ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα γι’ αυτό. Εξάλλου, ένα βιβλίο δεν μπορεί να διεκδικεί θέση αποτύπωσης του συνολικού χρώματος της ανθρώπινης ύπαρξης, όσο σπουδαίο ή αδιάφορο κι αν είναι: μπορεί απλώς να αποπειραθεί τη φωτογράφιση μιας πτυχής ή μιας διάστασής της. Όπως έχει γράψει κι ο Σαρτρ, δεν υπάρχει ανθρώπινη φύση, δεν υπάρχουν σημάδια στον κόσμο. Τα ποιήματα της συλλογής αυτής, το μόνο που κάνουν είναι να εκφράζουν τη δική μου οπτική, πως δηλαδή ο άνθρωπος, όσο κι αν υποφέρει, είναι καταδικασμένος να ελπίζει. Η ελπίδα είναι το ιδανικό αντίβαρο του φόβου – γι’ αυτό, άλλωστε, το τελευταίο ποίημα της συλλογής, το «Και τώρα, τι;», θα έλεγα πως στην ουσία του είναι το πιο αισιόδοξο του βιβλίου.
Πηγή: www.lifo.gr